Μιχάλης Ιγνατίου
Μετά το Μνημόνιο, το Σκοπιανό είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς. Είναι εξαιρετικά δύσκολο πια να αναλύσει κανείς τον Αντώνη Σαμαρά· ακόμη και ο πλέον καλόπιστος. Και δεν χρειά ζεται να καταλήξει σε συμπεράσματα αναζητώντας τα αίτια της δημιουργίας και περισσότερο της διάλυσης της Πολιτικής Άνοιξης, που οφείλεται αποκλειστικά στον ίδιο, διότι είναι μια παλιά ιστορία που πλήγωσε αρκετούς –ιδιαίτερα νέα παιδιά– που τον είχαν εμπιστευτεί. Εκείνη η πολιτική περιπέτεια, που συνδέθηκε με το θέμα των Σκοπίων, έδειξε έναν άνθρωπο τουλάχιστον αυτοκαταστροφικό. Δεν θα συμφωνήσω με όσους εκ των υστέρων υποστηρίζουν πως είναι και «επικίνδυνος».
Από το Μάιο του 2010 ο πρόεδρος της ΝΔ έδειξε δύο πρόσωπα: Το πρώτο ήταν το αντιμνημονιακό, που προφανώς το επέλεξε για να δημιουργήσει τη νέα βάση πάνω στην οποία θα ακουμπούσε για να αναλάβει την εξουσία. Μετά τους εκβιασμούς της τρόικας και την απαίτηση παράδοσης της υπογραφής του, την οποία έδωσε –αν και διαβεβαίωνε για το αντίθετο–, ο κ. Σαμαράς άλλαξε σταδιακά τις θέσεις του, φτάνοντας στο σημείο την Κυριακή να αντικαταστήσει τον πρώην συμμαθητή του στην κινδυνολογία και να αναλάβει ο ίδιος τη σκυτάλη από τον (απερχόμενο) πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στον εκφοβισμό του λαού.
Αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων, διότι, αν ο κ. Παπανδρέου έχει μία δικαιολογία ως ο άνθρωπος που παρέδωσε τη χώρα στο μηχανισμό –άρα υποστηρίζει και την επιλογή του–, ο αρχηγός της ΝΔ δεν έχει καμία. Και, όπως ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά, δύο τινά συμβαίνουν όταν οι άνθρωποι αλλάζουν θέση από τη μια στιγμή στην άλλη. Ή βλέπουν ξαφνικά το... φως ή βρίσκονται υπό εκβιασμό για το παρελθόν τους. Οι φίλοι του ελπίζουν να συμβαίνει το πρώτο, που είναι επίσης προβληματικό.
Σε λίγες ημέρες φτάνει στην Αθήνα ο μεσολαβητής για το Σκοπιανό, Μάθιου Νίμιτς. Και στο τέλος Απριλίου ο άβουλος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, προτίθεται να συγκαλέσει διεθνή διάσκεψη με τη συμμετοχή των εγγυητριών δυνάμεων – της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βρετανίας.
Η άφιξη του κ. Νίμιτς δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι επίκειται επίλυση του προβλήματος της ονομασίας. Αλλά όσοι γνωρίζουμε το μεσολαβητή πιστεύουμε πως δεν θα αποφάσιζε το ταξίδι στην Αθήνα –και στα Σκόπια– εάν δεν είχε εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη και των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Υποτίθεται ότι οι προτάσεις που κατά καιρούς έχουν κατατεθεί στο τραπέζι είναι «κόκκινη γραμμή» για τον κ. Σαμαρά... Μετά το Μνημόνιο, όπου το «όχι» έγινε «ναι», η επίσκεψη του κ. Νίμιτς είναι η δεύτερη πρόκληση για τον πρόεδρο της ΝΔ.
Στο Κυπριακό παρουσιαζόταν σκληρός. Σε ανύποπτο χρόνο είχε εκδώσει και ανακοίνωση, ως αρχηγός της ΝΔ, εναντίον της λύσης που διαπραγματεύεται ο πρόεδρος της Κύπρου, Δημήτρης Χριστόφιας. Τις προάλλες δέχτηκε πρόσκληση από τον πιο φανατικό υποστηρικτή του «ναι» στο φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν και θα τον επισκεφθεί στη Λευκωσία. Η πρόσκληση του ΟΗΕ στην Αθήνα, σε διάσκεψη που στοχεύει να «κλείσει» άρον άρον το Κυπριακό, είναι η τρίτη πρόκληση για τον κ. Σαμαρά.
Με δεδομένη τη στάση του στο θέμα του Μνημονίου, όπου με ελάχιστη πίεση αναγκάστηκε να υποκύψει και να γίνει βασιλικότερος του βασιλέως (Παπανδρέου) και της τρόικας, δεν έχω ελπίδα ότι θα αντισταθεί στην επιβολή των αντεθνικών λύσεων που ετοιμάζονται για το Σκοπιανό και το Κυπριακό. Δυστυχώς, οι αντιστάσεις του καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι.
