Με αφορμή την αναγνώριση και Αγιοκατάταξη του Οσίου Γέροντος
ημών Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, θεωρώ επίκαιρο και ωφέλιμο για όλους να
καταθέσω και να προσθέσω κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι μαρτυρίας, ανάμεσα σε
χιλιάδες άλλους ανθρώπους που τον γνώρισαν και τον συναναστράφηκαν.
Το 1991, λίγο καιρό μόλις πριν επιλέξει να φύγει ο Γέροντας για το Άγιο
Όρος όπου και εκοιμήθη Οσιακά, άδραξα μια ευκαιρία που μού δόθηκε και επισκέφτηκα
το Ησυχαστήριο του στον Ωρωπό, αν και δεν έτρεφα πολλές ελπίδες ότι θα τον
έβλεπα έστω και λίγο γιατί είχα ακούσει επανειλημμένως στο παρελθόν για τις
ορδές των προσκυνητών που επιζητούσαν να τον δουν. Συνήθως βέβαια, ο Θεός μού
έκανε το χατίρι σε τέτοιες περιπτώσεις. Φτάνοντας διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν
είχε πολύ κόσμο, ίσως ήταν όλοι κι όλοι, 15-20 άνθρωποι. Έπαιζαν ρόλο σ' αυτό, προφανώς,
οι αποθαρρύνσεις των μοναχών ότι ο Γέροντας δεν βλέπει κόσμο λόγω των βαριών
του ασθενειών του. Άλλωστε, μας προϊδέασαν γι' αυτό οι μοναχές μόλις
συγκεντρωθήκαμε σε ένα χώρο σαν αρχονταρίκι. Εκεί, περιμέναμε περίπου μισή ώρα
ώσπου μία εκ των μοναζουσών μάς είπε ότι ο Γέροντας είχε λίγο κουράγιο να δει
όσους ήταν εκεί, δίνοντας όμως έμφαση παρακλητικά στο ‘λίγο’.
Θυμάμαι ότι μπαίναμε ανά ομάδες των 4-5 ανθρώπων στο κελί του και εγώ
