Το θράσος του Ευάγγελου Βενιζέλου τελικά δεν έχει όρια. Σε μια συνέντευξη μνημείο πολιτικού αριβισμού ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έσβησε από τον χάρτη τον Γ. Παπανδρέου, διαπιστώνοντας μπροστά στην επερχόμενη συντριβή του ότι δεν του είναι πια χρήσιμος. «Το κεφάλαιο αυτό έκλεισε» είπε για τον τέως πρωθυπουργό, αναγνωρίζοντάς του πάντως ανάληψη πολιτικής ευθύνης με την παραίτησή του, προφανώς επειδή του παρέδωσε το δαχτυλίδι της ηγεσίας. Δυόμισι χρόνια έκανε τον λαλίστατο «ύπαρχο», μια και υπήρξε εκ των συγγραφέων του Μνημονίου και χειροκροτητής των πλέον επαχθών μέτρων. Τώρα ανακάλυψε ότι ήταν «λάθος» το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και ισχυρίστηκε ότι ήταν εξαρχής αντίθετος με την προσφυγή στο ΔΝΤ, χαρακτήρισε «ελλιπές» το πρώτο Μνημόνιο, αφού δεν αντιμετώπιζε τη βιωσιμότητα του χρέους, καταδίκασε εκ των υστέρων το δημοψήφισμα που τότε, «αιφνιδιασμένος» δήθεν, υπερασπίστηκε. Δεν παρέλειψε ασφαλώς να επιτεθεί στον πρόεδρο της Ν.Δ. Αντ. Σαμαρά, κατηγορώντας τον για «εμμονή με την πρωθυπουργία», αφού «έχει την αίσθηση ότι η χώρα τού χρωστάει», όπως είπε. Ο εκπρόσωπος της Ν.Δ. Γιάννης Μιχελάκης στην απάντησή του επισήμανε: «Το θέατρο και τα ψέματα του Βενιζέλου δεν έχουν, τελικά, ούτε αρχή ούτε τέλος. Πανικοβλημένος από την κατάρρευση του κόμματός του, ψεύδεται ασύστολα. Εφτασε στο σημείο να πει, σήμερα, για το εγκληματικό δημοψήφισμα, που στήριξε με πάθος, ότι ήταν… λάθος εκτίμηση. Κανείς, όμως, δεν ξεχνά την πραγματικότητα: Στις 31/10/2011 έλεγε για την τυχοδιωκτική πρόταση Παπανδρέου ότι ήταν “κίνηση εκτόνωσης και λύτρωσης”! Και όχι μόνον αυτό. Προσπάθησε, σήμερα, να εμφανιστεί ότι ήταν αντίθετος και με το Μνημόνιο!».
O κ. Βενιζέλος, στη συνέντευξή του στο Mega, απέκλεισε το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας στις επερχόμενες εκλογές -ενώ σε ένα ρεσιτάλ εγωκεντρισμού χρησιμοποίησε 29 φορές τη λέξη «εγώ»- και ζήτησε πρωτιά για το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να γίνει εντολοδόχος της διερευνητικής εντολής που θα οδηγήσει σε συναινέσεις και κυβέρνηση συνεργασίας.
Ο ίδιος υποστήριξε ότι «στο πρώτο Μνημόνιο πήγαμε κατ' ανάγκην», χαρακτηρίζοντάς το «απλό δάνειο» και διαχωρίζοντάς το από το δεύτερο, που περιείχε το PSI, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κ.τ.λ. Αντιλαμβανόμενος ότι η «συγγνώμη» που επανέλαβε δεν αρκεί, επιχείρησε να αποποιηθεί της όποιας ευθύνης, σημειώνοντας ότι δεν ανήκε στο «σύστημα που έκανε τις επαφές», παρουσιάζοντας εαυτόν ως τον μόνο που διαπραγματεύτηκε, αντί να εμφανιστεί σαν το «καλό παιδί» που θα έλεγε σε όλα «ναι».
