Υπόσχεται πως θα είναι το «άγρυπνο µάτι» των εργαζόµενων γονέων. Ένα τσιπ που κατασκεύασαν επιστήµονες στο Πανεπιστήµιο Τσουκούµπα της Οσάκα θα δίνει τη δυνατότητα στους µεγάλους να ελέγχουν τα µικρά τους.Έτσι, το πείραµα Big Mother, το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ιαπωνία, επιτρέπει στους «full time» εργαζόµενους γονείς να καταγράφουν κάθε κίνηση του παιδιού τους. Μέσω της συσκευής τσιπ που θα βάζουν στα παιδιά, τους δίνεται η δυνατότητα να µάθουν όχι µόνο την ακριβή περιοχή στην οποία βρίσκονται αλλά µέσω µιας κάµερας µπορούν να δουν κιόλα όσα αντικρύζουν.
Το τσιπ θα μετράει και τους σφυγµούς των παιδιών κι έτσι θα αντιλαµβάνονται οι γονείς αν διατρέχουν κίνδυνο ή όχι. Κι όλα αυτά, αρκεί να πάρουν κωδικό και να επισκέπτονται ανά πάσα στιγµή µια ιστοσελίδα, στην οποία θα στέλνει τα µηνύµατα και τις εικόνες το τσιπ. Μάλιστα, στα άµεσα σχέδια των ερευνητών είναι η ενσωµάτωση στη µικροσυσκευή κι ενός µικροφώνου, προκειµένου οι γονείς ...
να ακούνε τις παιδικές ή εφηβικές συνοµιλίες.
να ακούνε τις παιδικές ή εφηβικές συνοµιλίες.
«Θέλω να πηγαίνω µόνος µου στο σχολείο», «Σήµερα, θα βγω µε τις φίλες µου βόλτα, χωρίς να µε πας εσύ», «Θα πάω στο πάρτι, αλλά σε παρακαλώ µη µου τηλεφωνείς συνέχεια», «Την ώρα που θα είσαι στη δουλειά, θα πάω να παίξω στην πλατεία» είναι µερικές µόνο από τις παιδικές ατάκες που ακούνε καθηµερινά οι γονείς.
Οι περισσότεροι, όµως, φοβούµενοι τους κινδύνους που ελλοχεύουν, δεν γνωρίζουν πώς να αντιδράσουν στις τάσεις ανεξαρτητοποίησης και αυτονοµίας των παιδιών τους. Κι όµως, όπως εξηγούν οι ειδικοί, οι γονείς δεν θα πρέπει να καταφεύγουν σε ακραίες λύσεις, όπως το ιαπωνικό τσιπ. Αντίθετα, η εµπιστοσύνη φαίνεται να είναι τελικά το «κλειδί» για µία ισορροπηµένη σχέση ανάµεσα σε µικρούς και µεγάλους.
Η Μαρία είναι µαθήτρια της τελευταίας τάξης του δηµοτικού. Η µητέρα της, Νατάσα, είναι «άγρυπνος φύλακας». «Την πηγαίνω το πρωί στο σχολείο και το µεσηµέρι περιµένω να γυρίσουµε µαζί στο σπίτι. Κι όλα αυτά γιατί φοβάµαι.Οι κίνδυνοι, πια, είναι πολλοί και µεγάλοι. Τόσα έχουµε ακούσει...», λέει στα «ΝΕΑ» η µητέρα.
Μπαίνουν κάποια όρια. Παρόλο που η µικρή έχει κινητό τηλέφωνο, η µητέρα της δεν την καλεί κάθε τρεις και λίγο. «Της έχω εµπιστοσύνη, ωστόσο θεωρώ αδιανόητο ένα παιδί στην ηλικία των 10 και 11 ετών να κυκλοφορεί µόνο του. Φυσικά, υπάρχουν φορές που θα πάει στη φίλη της να παίξει, αλλά και πάλι εγώ θα είµαι αυτή που θα την πάω και θα συνεννοηθούµε για την ώρα που θα την πάρω.
∆εν είναι θέµα περιορισµού, αντίθετα µπορεί να κάνει αυτό που της αρέσει, ωστόσο κι εµείς ως γονείς έχουµε την ευθύνη να βάζουµε κάποια όρια για να την προστατέψουµε». Προσθέτει δε πως δεν χρειάζονται ασφυκτικοί έλεγχοι και ακραίες λύσεις, «αρκεί µόνο να συζητήσει ο γονιός µε το παιδί. Αυτό κάνω µε την κόρη µου. Της µιλάω ανοιχτά για κάθε κίνδυνο που παραµονεύει, οπότε κι εκείνη δείχνει µεγαλύτερη προσοχή».
Οι ανησυχίες και η αγωνία των γονέων σχετικά µε το πώς θα πρέπει να «ελέγχουν» τα παιδιά τους είναι από τα βασικά θέµατα που θίγονται στις οµάδες σχολών γονέων.
Eίδατε πως σιγά σιγά μας φέρνουν την τελική λύση; Και μετά από αυτό η ολική σκλαβιά με την δική μας συγκατάθεση, για την απόλυτη ασφάλειά μας,και για την απόλυτη ευκολία μας. Αν αλλάξουμε γνώμη θα είναι αργά, δεν θα αλλάζουν αυτοί.
