Μεσογαίας Νικόλαος:" Ἂν δὲν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δὲν θὰ ὑπάρχει συνέχεια! Καιρὸς πλέον νὰ ξεσηκωθοῦμε. Τὰ πάντα πρέπει νὰ ἀλλάξουν".

Μὲ μία ἐγκύκλιο «φωτιὰ» κατακεραυνώνει τὸ ἀπάνθρωπο πολιτικὸ σύστημα

Ἡ χάρις καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ εὔχομαι νὰ σκεπάζει ὅλους σας, τὴν κοινωνία, τὸ ἔθνος καὶ τὴν Ἐκκλησία μας.

Σκέφθηκα πολὺ γιὰ νὰ συντάξω αὐτὴ τὴν ἐγκύκλιο καὶ νὰ τὴν ἀπευθύνω στὴν ἀγάπη σας. Μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ δὲν ἤμουν σίγουρος ἂν ἔπρεπε νὰ τὸ κάνω.

Τὶς τελευταῖες ὅμως μέρες, μέσα στὴν κατάσταση τοῦ γενικευμένου πανικοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν πατρίδα μας, τῶν σπασμωδικῶν ἀποφάσεων τῶν ὑπευθύνων διαχειριστῶν τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μέλλοντός μας, τὴν ἐπαναλαμβανόμενη ἐναλλαγὴ ὑποσχέσεων καὶ διαψεύσεων ποὺ ἔχουν τραυματίσει τὸ ἠθικὸ καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας, τὸν καταιγισμὸ τῶν χωρὶς τέλος φορολογικῶν ἐπιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων καὶ μηνυμάτων πολιτῶν τῆς περιοχῆς μας ποὺ ζητοῦν ἀπεγνωσμένα μία παρέμβαση καὶ κάποια συμπαράσταση στὸ οἰκονομικό τους ἀδιέξοδο καὶ δράμα.

Οἱ μισθοὶ καὶ οἱ συντάξεις περικόπηκαν, ἀρκετοὶ ἀπολύθηκαν, οἱ ἄνεργοι πληθύνονται, πολλοὶ στέγνωσαν οἰκονομικά. Καὶ ξαφνικά μας ζητεῖται ἀπειλητικὰ καὶ ἐκβιαστικὰ νὰ πληρώσουμε, ἐπὶ πλέον φόρο γιὰ τὸ σπίτι ποὺ μένουμε σὰν νὰ εἶναι τὸ κράτος πλέον φτωχότερο ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Φτάσαμε, ἀντὶ τὰ ἔξοδά μας νὰ γίνονται γιὰ τὸ φαγητό, τὸ σπίτι καὶ τὶς ἀνάγκες μας, ὅ,τι ξοδεύουμε νὰ πηγαίνει σὲ δύο φοβερὲς λέξεις: σὲ φόρους καὶ σὲ χρέη.

Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὸ αἴσθημα πνιγμοῦ ποὺ διακατέχει ἴσως καὶ τὴν πλειοψηφία τῶν συμπολιτῶν μας, σίγουρα καὶ ἀρκετοὺς ἀπό μας. Ποιὸς μποροῦσε νὰ φαντασθεῖ ὅτι ὁ ὑπέροχος καὶ ὑπερήφανος λαός μας θὰ ἔφτανε σὲ αὐτὸ τὸ κατάντημα; Νὰ ἔχει δώσει καὶ τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ ἱδρώτα του, τοῦ κόπου του, τῆς ἀξίας του, καὶ παρὰ ταῦτα νὰ ἔχουμε ὡς λαὸς διασυρθεῖ παγκοσμίως; Καὶ τώρα χωρὶς καμμία ἐλπίδα καὶ ἐγγύηση νὰ διεκδικεῖ τὸ κράτος μᾶς πιεστικὰ τὰ δάκρυα καὶ τὸ αἷμα μας;

Εἶναι αὐτονόητο ὅτι δὲν ἀντέχουμε ἄλλο. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ αὐτό. Πρέπει ὅμως νὰ τὸ ποῦμε. Νὰ τὸ φωνάξουμε στὰ αὐτιὰ τῶν ἁρμοδίων: «Ὡς ἐδῶ! Δὲν μποροῦμε ἄλλο. Βρέστε ἄλλες λύσεις. Ἴσως πιὸ δύσκολες, ἀλλὰ πιὸ ἀποδοτικές, πιὸ ἔξυπνες καὶ σίγουρα πιὸ ἀνθρώπινες. Ἂν δὲν μπορεῖτε, ὁμολογῆστε τὴν ἀδυναμία σας.

Δὲν εἶναι ντροπὴ νὰ μὴν μπορεῖ κανείς. Εἶναι ὅμως ἀπαράδεκτο νὰ ἐπιμένει στὴν εὐθύνη τῆς γενικευμένης καταστροφῆς μας. Μᾶς φτιάξατε ἕνα κράτος ποὺ προσφέρει στὸν λαὸ πολὺ λιγότερα ἀπὸ ὅσα τοῦ ἀπαιτεῖ.

Πρέπει νὰ τὸ καταλάβετε, δὲν εἶστε μόνο ὀφειλέτες στοὺς δανειστές σας, εἶστε ὀφειλέτες καὶ στὸν λαὸ ποὺ ταχθήκατε νὰ ὑπηρετεῖτε. Ἀφοῦ δὲν καταφέρνετε τὴν ἐθνικὴ σωτηρία μέσα ἀπὸ πολιτικὴ συνεργασία, αὐτὴ θὰ προκύψει ἀναγκαστικὰ μέσα ἀπὸ λαϊκὴ ἀπαίτηση καὶ πρωτο­βουλία».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ πρέπει ὁ λαὸς νὰ δείξει τὸ διαμέτρημα τῆς δύναμής του, νὰ κάνει γνωστὰ τὰ ὅριά του. Ἦρθε ἡ ὥρα ὅλοι μαζὶ νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας τὶς τύχες μας.

Ὅσο παραμένουμε ἀδρανεῖς, ὅσο μένουμε ὑποτελεῖς σὲ ἐσφαλμένες ἢ ἀβάσταχτες ἐπιλογές, τόσο καθιστοῦμε τὸν ἑαυτὸ μᾶς συνυπεύθυνο στὸν ἀργὸ ἀλλὰ βέβαιο ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμό μας. Ἂν δὲν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δὲν θὰ ὑπάρχει συνέχεια! Καιρὸς πλέον νὰ ξεσηκωθοῦμε. Τὰ πάντα πρέπει νὰ ἀλλάξουν. Καὶ ἐπειδὴ δὲν θὰ τὰ ἀλλάξουν κάποιοι ἄλλοι, πρέπει νὰ μποῦμε στὸ παιχνίδι ὅλοι.

Ὅποιος πονάει γιὰ τὴν κατάσταση καὶ ἀγαπάει τὴν ἀλήθεια ἔχει θέση σὲ αὐτὴ τὴν ἀλλαγή. Κανεὶς δὲν περισσεύει. Ὅλες οἱ ἀνατροπές, ὅλες οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς ἔγιναν ἀπὸ ἡρωικοὺς ἀνθρώπους, κυρίως νέους. Ὄχι ἀπὸ συμβιβασμένους οὔτε ἀπὸ ἀγανακτισμένους, ἀλλὰ ἀπὸ ὑγιῶς ἐπαναστατημένους. Ὅλοι μαζὶ καὶ πρέπει καὶ μποροῦμε καὶ ἐπιβάλλεται νὰ ἀλλὰ-ξουμε μὲ δική μας πρωτοβουλία τὸ μέλλον μας. Ὄχι μὲ βία, ἀλλὰ μὲ δύναμη καὶ ἀποφασιστικότητα.

Ὄχι μὲ μηδενιστικὲς ἐπιλογές, ἀλλὰ μὲ καθαρότητα, ἡρωισμὸ καὶ ἐξυπνάδα.

Σίγουρα καὶ ἡ δική μας εὐθύνη ὡς λαοῦ δὲν εἶναι καθόλου μικρή. Συμφωνήσαμε μὲ τὶς μικρονοϊκὲς πολιτικὲς ἐπιλογὲς καὶ τὶς κάναμε συνὴ-θεῖες καὶ νοοτροπία μας.

Ἡ ἀνειλικρίνεια, ἡ ἀδιαφορία, τὸ βόλεμα, τὸ εὔκολο κέρδος, ἡ προσβολὴ τῶν θεσμῶν, ἡ ὕβρις κατὰ τῆς πίστης καὶ παράδοσής μας, ἡ ἀσέβεια κατὰ τοῦ κράτους καὶ τῶν νόμων, οἱ ἀλόγιστες διεκδικήσεις ἀποτέλεσαν κομμάτια τῆς ζωῆς τοῦ νεοέλληνα ποὺ δὲν μᾶς τιμοῦν καθόλου. Δὲν μᾶς φταῖνε μόνον οἱ ἄλλοι εἴτε αὐτοὶ λέγονται κερδοσκόποι εἴτε ξένα συμφέροντα εἴτε πολιτικοί.

Τὸ δικό μας μερίδιο εὐθύνης γιὰ τὸ σημερινό μας κατάντημα δὲν εἶναι εὐκαταφρόνητο. Ἡ λύση τῆς μετάνοιας καὶ ἀλλαγῆς εἶναι μονόδρομος.

Τοὺς ἄλλους δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἀλλάξουμε. Τὴ δική μας ὅμως νοοτροπία καὶ ζωὴ ἔχουμε καὶ τὴ δυνατότητα καὶ τὴν εὐθύνη νὰ τὶς διορθώσουμε. Ἂς ἀρχίσει ὡς ἐπανάσταση αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ ἡρωικό.

Ὁμολογῶ ὅτι καὶ ὡς Ἐκκλησία μᾶς κάνανε κομμάτι τοῦ καταρρεόντος κρατικοῦ συστήματος.Γι’ αὐτὸ καὶ συχνά μας παρερμηνεύει ὁ λαός. Ἀγκαλιάσαμε τὸ κράτος, στηριχθήκαμε σὲ αὐτὸ καὶ τραυματίσθηκε ἡ βαθειὰ σχέση μας μὲ τὸν λαό. Τὸν ὑπηρετήσαμε μὲν ὡς πονεμένο καὶ φτωχό, ἀλλὰ δὲν τὸν ἀγκαλιάσαμε ὡς κομμάτι τῆς ὑπόστασής μας.

Τουλάχιστον δὲν καταφέραμε νὰ μᾶς νοιώσει ἔτσι. Μολύνθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του, τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὸ στῆθος της.

Αὐτὸ εἶναι ὅ,τι χειρότερο ὑπάρχει. Ὁ λαὸς εἶναι ὅ,τι ἱερώτερο ἔχουμε μετὰ τὸν Θεὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία στὴ φύση τῆς εἶναι ἡ ἀνάσα τοῦ λαοῦ. Αὐτὴν τὴν ἀνάσα τελευταία στερηθήκαμε. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξαναρχίσει ὁ ζωτικὸς θηλασμός. Δὲν ἀμφισβητῶ βέβαια ὅτι εἴμαστε καὶ θύματα. Κάποιοι μᾶς ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τὰ θέματά μας μὲ ἔνοχη ἀνικανότητα.

Κάποιοι μᾶς διέσυραν διεθνῶς καὶ μᾶς ὁδήγησαν στὰ στόματα τῶν θηρίων αὐτοῦ του κόσμου εἴτε ἀπὸ ἐπιπολαιότητα εἴτε ἐνδεχομένως καὶ ἀπὸ ὕποπτες σκοπιμότητες. Καὶ νὰ ποῦ φτάσαμε! Ἰσοπεδωθήκαμε στὸ μηδὲν τῆς περιουσίας μας καὶ στὸ τίποτα τῆς ἀξιοπρέπειάς μας.

Παρὰ ταῦτα δὲν ψάχνουμε γιὰ ἐνόχους. Τώρα ἐπειγόμαστε γιὰ λύσεις. Λύσεις ὅμως ποὺ δὲν πατᾶνε τὸν λαό, ἀλλὰ ἀνασταίνουν τὴν τιμή του. Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ θὰ πρέπει ὅσοι παίρνουν ἀποφάσεις νὰ καταλάβουν τί συμβαίνει στὰ σπίτια, στοὺς δρόμους, στὰ μαγαζιὰ καὶ στὴν καθημερινότητα. Τί συμβαίνει στὶς ψυχές μας. Αὐτὸ δὲν θὰ τὸ μάθουν ἀπὸ τὴν τρόϊκα οὔτε ἀπὸ τὶς μεταξύ τους διαβουλεύσεις.

Θὰ τὸ μάθουν ἀπὸ τὸν λαό. Πρέπει τὴν φωνή μας νὰ τὴν ἀκούσουν. Δὲν γίνεται ἀλλιῶς.

Θὰ ἤθελα λοιπὸν νὰ πῶ σὲ ὅσους δὲν μποροῦν νὰ πληρώσουν τὴν λεγόμενη «ἔκτακτη εἰσφορὰ ἀκινήτων» νὰ μὴ φτάσουν σὲ ἀπόγνωση. Νὰ ξέρουν ὅτι θὰ βρεθοῦμε ὅλοι ἑνωμένοι στὸ πλευρό τους καὶ θὰ φωνάξουμε μαζί: «Οὐκ ἂν λάβοις παρά του μὴ ἔχοντος».

Ἂς καταλάβουν ὅτι δὲν ἔχουμε. Δὲν μποροῦμε. Φτάσαμε στὰ ὅριά μας, ἀλλὰ ἀρνούμαστε νὰ μᾶς τελειώσουν. Ἂν ἀδρανήσουμε δὲν θὰ τὸ καταλάβουν. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς προφὴτευσε πρὶν ἀπὸ διακόσια πενήντα χρόνια λέγοντας: «Θὰ σᾶς βάλουν βαρὺ καὶ δυσβάσταχτο φόρο ἀκόμη καὶ στὰ παράθυρα καὶ στὰ κοτέτσια, ἀλλὰ ὅμως δὲν θὰ προλάβουν».

Πράγματι, δὲν θὰ προλάβουν! Μὴ λυγίσετε μπροστὰ στὴν οἰκονομικὴ χρεωκοπία. Αὐτὴν ἤδη τὴ ζοῦμε. Ἀρνηθεῖτε τὴ χρεωκοπία τῆς ἀξιοπρέπειας, τῆς ἱστορίας, τῆς ἐθνικῆς συνείδησης. Αὐτὰ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ τὰ διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Ἔστω τώρα, τὴν τελευταία στιγμή.

Τὰ Μεσόγεια καὶ ἡ Λαυρεωτικὴ εἶναι μία εὐλογημένη περιοχὴ ποὺ μέχρι προτινὸς ἔσφυζε ἀπὸ ἀνάπτυξη καὶ εὐημερία. Τὸν τελευταῖο ὅμως καιρὸ ὅλο καὶ πληθαίνουν αὐτοὶ ποὺ μὲ ἀπόγνωση στρέφονται στὴν Ἐκκλησία ἡ ὅπου βροῦν, καὶ ἐκλιπαροῦν γιὰ συμπαράσταση καὶ βοήθεια.

Πολλοὶ ἔχουν λυγίσει, ἔχουν οἰκονομικὰ γονατίσει. Δὲν μποροῦν νὰ θρέψουν τὰ παιδιά τους. Ἔχασαν τὸν ὕπνο τους. Ζοῦν τὴν ἀπειλὴ τοῦ παρόντος καὶ μὲ τὸν φόβο τοῦ μέλλοντος.

Ἔχουν ἰδιοκτησίες, ἀλλὰ δὲν ἔχουν χρήματα. Αὐτοὶ πῶς θὰ πληρώσουν; Ποῦ νὰ τὰ βροῦν; Θὰ τοὺς πάρουν τὸ σπίτι; Θὰ τοὺς κόψουν τὸ ρεῦμα; Εἶναι δυνατὸν νὰ βυθίσουν στὸ σκοτάδι τὴν Κερατέα ἡ τὸ Λαύριο ποῦ φιλοξενοῦν τὸ μεγαλύτερο ἐργοστάσιο τῆς ΔΕΗ στὴν πατρίδα μας;

Ὅ,τι καὶ νὰ συμβεῖ, ἀδελφοί μου, θὰ ἤθελα νὰ ξέρετε ὅτι ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία μας θὰ δώσει τὰ πάντα γιὰ νὰ σταθεῖ στὸ πλευρό σας. Ἂν σὲ ἕναν κόψουν τὸ ρεῦμα, ἐμεῖς θὰ τὸ κόψουμε σὲ ὅλους τους ναούς.

Θὰ κάνουμε γάμους μὲ κεριὰ στὰ χέρια καὶ λειτουργίες μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Μὲ κανέναν τρόπο δὲν θὰ δεχθοῦμε, τὴ στιγμὴ ποὺ νοικοκυριὰ εἶναι βυθισμένα στὸ σκοτάδι, οἱ ναοὶ νὰ λειτουργοῦν μὲ ἀναμμένους τοὺς πολυελαίους.

Ὅλοι μαζὶ λοιπὸν τώρα, ὀφείλουμε νὰ πιέσουμε τοὺς ἐκπροσώπους μᾶς περισσότερο ἀπὸ ὅσο τοὺς πιέζουνε οἱ δανειστές.

Γιατί ἡ ἀνάγκη μας γιὰ ἐπιβίωση ξεπερνάει τὴν ἀνάγκη τους νὰ κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατί ἡ ἀξιοπρέπειά μας ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὰ πάσης φύσεως συμφέροντα.

Γιατί ἡ ἐθνική μας ὑπερηφάνεια στηρίζεται σὲ μία ἱστορία ποὺ ὅλοι τους ζηλεύουν. Γιατί τὴν Εὐρώπη τὴν βλέπουμε περισσότερο ὡς οἰκογένεια ποὺ κατανοεῖ τὴν δυσκολία τῶν λαῶν παρὰ ὡς θηλιὰ ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀσφυξία τὶς κοινωνίες.

Δὲν μᾶς ἔμεινε τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ μεταμορφώσουμε ξανὰ τὴν Ἑλλάδα σὲ πατρίδα μας, τὴν ἱστορία της σὲ ταυτότητά μας, τὰ παραδείγματα τῶν προγόνων μας σὲ βιώματά μας καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε ἀπὸ τὸν ἀσύνετο νεοπλουτισμὸ στὴν ἀξιοπρεπῆ λιτότητα καὶ ὀλιγάρκεια, ἀπὸ τὶς ὑποτελικὲς ὑποχωρήσεις στὸν ἡρωισμὸ καὶ ἀπὸ τὸν παγκόσμιο διασυρμὸ στὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια καὶ τὸν πανθομολογούμενο θαυμασμό.

Ἔτσι, ὁ Θεός, ὅπως λέγει καὶ ὁ λαός, δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει, γιατί μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο δὲν θὰ Τὸν ἔχουμε κι ἐμεῖς ἀφήσει.

Μὲ πατρικὲς εὐχὲς καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀφύπνισης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

«Θεσμική και προσωπική ευθύνη» του Προέδρου Χριστόφια

Στη δημοσιότητα το πόρισμα για την έκρηξη στο Μαρί.

Θεσμική αλλά και προσωπική ευθύνη στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας για τη φονική έκρηξη της 11ης Ιουλίου στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί, καταλογίζει στο πόρισμά του ο επικεφαλής της Ερευνητικής Επιτροπής Πόλυς Πολυβίου.

Παρουσιάζοντας το πόρισμα σε συνέντευξη Τύπου ο κ. Πολυβίου σημείωσε πως το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η κυπριακή Πολιτεία επέδειξε ολιγωρία, αμέλεια και ανεπάρκεια στον χειρισμό του θέματος, και έκανε λόγο για αδυσώπητη θεσμική -αλλά και προσωπική- ευθύνη τόσο του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, όσο και των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας Μ. Κυπριανού και Κ. Παπακώστα.

Ο ΥΠΑΜ και ΥΠΕΞ βαρύνονται με πολύ σοβαρές ευθύνες θεσμικές και προσωπικές, αναφέρει στο πόρισμά του ο πρόεδρος της Ερευνητικής Επιτροπής. «Η κύρια όμως ευθύνη», υπογραμμίζει, «ανήκει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που έχει τη μέγιστη ευθύνη για την αμέλεια και ολιγωρία. Έχει συνεπώς την πιο μεγάλη ευθύνη για το τι συνέβη. Η εκτελεστική εξουσία της οποία προίσταται απέτυχε οικτρά να λάβει τα αναγκαία μέτρα ασφαλούς φύλαξης του φορτίου. Ο Πρόεδρος γνώριζε επαρκώς. Κι έπρεπε να ληφθούν μέτρα». «Ο πρόεδρος είχε ο ίδιος de facto αναλάβει την διαχείριση του φορτίου. Έχοντας τον απόλυτο έλεγχο αυτού ήταν εκείνος που έπρεπε να λάβει τις αποφάσεις», αλλά «απέτυχε να λάβει στοιχειώδη μέτρα για την ασφάλεια των πολιτών. Δεν αναφέρομαι απλώς σε θεσμική και πολιτική ευθύνη. Του καταλογίζω σοβαρότατες προσωπικές ευθύνες για το τραγικό συμβάν και τις συνέπειές του», αναφέρει ο κ. Πολυβίου και κάνει λόγο για κλασική περίπτωση όπου η θεσμική ευθύνη του Προέδρου μετεξελίσσεται σε προσωπική ευθύνη λόγω της προσωπικής του εμπλοκής στην υπόθεση και λόγω του μεγέθους του συμβάντος.

Στα πρωτογενή του συμπεράσματα, μεταξύ άλλων, ο κ. Πολυβίου βεβαίωσε πως η έκρηξη δεν προκλήθηκε από δολιοφθορά, αλλά από αυτοανάφλεξη και σημείωσε πως τα υλικά είχαν αποθηκευτεί χωρίς προφύλαξη, με ανεύθυνο και αντίθετο προς κάθε κανόνα φύλαξης πυρομαχικών τρόπο, ενώ ουδέποτε επιθεωρήθηκαν.

Η απόφαση για κατακράτηση και εκφόρτωση, επεσήμανε, ελήφθη από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και η διατήρηση του στην Κύπρο οφείλεται σε δικές του αποφάσεις. Έστω κι εάν ο Πρόεδρος δεν υπέγραψε έγγραφο με το οποίο επιλέχθηκε το Μαρί αποδίδεται στον Πρόεδρο, αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Μπορεί η κατάσχεση του φορτίου να έγινε σύμφωνα με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, όμως ο χειρισμός μετά την εκφόρτωση και κατάσχεση συνιστά μια θλιβερή ιστορία αμέλειας, ανευθυνότητας. Το φορτίο αποτελούσε από την αρχή μια ενδυνάμει ωρολογιακή βόμβα που είχε τοποθετηθεί σε έναν ακατάλληλο χώρο. Αυτά έπρεπε να ήταν γνωστά όχι μόνο στους υπουργούς Αμυνας και Εξωτερικών αλλά και στον Πρόεδρο, συνέχισε ο κ. Πολυβίου, τονίζοντας πως η επικινδυνότητα ήταν γνωστή και στους υπουργούς Αμυνας και Εξωτερικών όσο και στον Πρόεδρο.

Κατά συνέπεια, καταλήγει, ο πολιτικός χειρισμός του θεματος ανήκει στον Πρόεδρο Χριστόφια, τόσο λόγω της παραμονής του φορτίου στην Κύπρο όσο και θεσμικά, καθώς ουδεμία απόφαση ελήφθη από το υπουργικό συμβούλιο, κάτι που όπως αναφέρει δεν μπορεί να διαμβισβητηθεί.

Τέλος, αφού περιγράφει όλες τις αστοχίες και την ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού και την αδυναμία πρόληψης και έγκαιρης επέμβασης προκειμένου να αποφευχθεί η φονική έκρηξη, ο κ. Πολυβίου καταλήγει λέγοντας πως υπήρξε μια άδικη και αχρείαστη θυσία 13 ανθρώπων.

Ναυτεμπορική

Μάικλ Μουρ: Η απληστία, το σοβαρότερο πρόβλημα των ΗΠΑ

Για το σκηνοθέτη Μάικλ Μουρ, η «απληστία» είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας.

Η αίθουσα στο πανεπιστήμιο Τζόρτζταουν στην Ουάσινγκτον είναι διακοσμημένη με πίνακες που συμβολίζουν την ηθική, την πίστη, τον πατριωτισμό. Ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ διέθετε λοιπόν το κατάλληλο σκηνικό για να καταγγείλει την «θανάσιμη αμαρτία» η οποία καταστρέφει, κατά τον ίδιο, την Αμερική: την «απληστία» .

Ο Μουρ εμφανίστηκε στο Γκάστον Χολ με τη συνηθισμένη του εμφάνιση- καπελάκι του μπέιζμπολ, τι-σερτ, φαρδύ παντελόνι και λευκά αθλητικά παπούτσια- για να μιλήσει σε φοιτητές του ιησουΐτικου καθολικού πανεπιστημίου Τζόρτζταουν, που ιδρύθηκε το 1789. Παρουσίασε το τελευταίο του βιβλίο--τα απομνημονεύματά του, με τίτλο Here comes trouble ( «Έρχονται φασαρίες» ).

«Εμείς οι Αμερικανοί αφήσαμε μια πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων να ασκεί με μεγάλη δεξιοτεχνία μια από τις επτά θανάσιμες αμαρτίες», είπε. «Και αυτή η αμαρτία, φυσικά, είναι η απληστία» .

Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, εξήγησε ο Μουρ, όταν μεγάλωνε στην πόλη Φλιντ, στο Μίσιγκαν, όπου υπήρχαν εργοστάσια της αυτοκινητοβιομηχανίας, οι πλούσιοι πλήρωναν υψηλούς φόρους, αλλά ζούσαν πολύ καλά. Ικανοποιητικά ζούσαν και οι όχι τόσο πλούσιοι - είχαν καλά σπίτια, δωρεάν παιδεία, εργασιακή ασφάλεια.

Δεν ισχύει το ίδιο σήμερα, είπε ο σκηνοθέτης των ταινιών Bowling for Columbine (η οποία τιμήθηκε με Όσκαρ), Fahrenheit 9/11 (για την οποία πήρε το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών το 2004), Sicko και Capitalism: A Love Story.

«Τι μας έπιασε στην διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών (. . .) και δημιουργήσαμε μια κοινωνία που έχει τόση πολλή φτώχεια;», διερωτήθηκε, αναφερόμενος στα 46,2 εκατ. Αμερικανών που ζουν στην ανέχεια.

«Πού το είπε ο Ιησούς ότι πρέπει να διώχνουμε ανθρώπους από τα σπίτια τους;», πρόσθεσε ο Μουρ, αναφερόμενος στις εξώσεις ιδιοκτητών κατοικιών που δεν μπορούν να εξυπηρετούν τα δάνειά τους μετά το ξέσπασμα της κρίσης των στεγαστικών δανείων και την κρίση του 2008.

«Ή ότι δεν πρέπει να τους παρέχουμε υγειονομική κάλυψη, ή περίθαλψη όταν αρρωσταίνουν;», συνέχισε.

«Το βασικό πρόβλημα δεν είναι το χρέος. . . χρειαζόμαστε δουλειές, δουλειές, δουλειές και δουλειές», είπε απαντώντας σε μια ερώτηση ενός φοιτητή για την οικονομική κρίση. Ερωτηθείς για το ζήτημα του ελέγχου των όπλων, είπε «δεν χρειάζεσαι πολυβόλο για να σκοτώσεις ένα ελάφι» .

Το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα, είπε ακόμα, είναι «ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα», που πρέπει να «αναμορφωθεί εντελώς» .

«Δεν νομίζω ότι είναι αδύνατον. . . νομίζω όμως ότι θα χρειαστεί περισσότερη κυβέρνηση, με την έννοια του 'εμείς ο λαός', ώστε να διασφαλιστεί ότι η πίτα θα μοιραστεί δίκαια» .

Επέκρινε επίσης τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, χρησιμοποιώντας μια μεταφορά από το αμερικάνικο φούτμπολ: «δεν μπορείς να παίζεις χάλια τρία ημίχρονα και να προσπαθείς να κερδίσεις στο τέλος» .

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ