"Aὐτή ἡ κρίση εἶναι κρίση πίστης"
Μέ ἀφορμή τίς δύο προγραμματισμένες ἐμφανίσεις του στό Μέγαρο Μουσικῆς Ἀθηνῶν, στίς 24 καί 25 Μαρτίου, ὁ διακεκριμένος συνθέτης, Σταμάτης Σπανουδάκης, μιλᾶ γιά τά πρῶτα του βήματα στή μουσική, τήν πηγή ἔμπνευσής του ἀλλά καί τήν Ἑλλάδα.
Ἡ πρώτη σας ἐπαφή μέ τή μουσική. Τη θυμάστε; Τί σᾶς ὁδήγησε σέ αὐτήν;
Ἀνεπιφύλακτα ὁμολογῶ ὅτι ἡ δυνατότερη ἐπιρροή μου ἦταν οἱ Beatles. Καί ὅλη ἡ μαγική μουσικά δεκαετία τοῦ '60, μέ τς ἀτέλειωτες πρωτογενεῖς μουσικές δημιουργίες της. Ἀργότερα ἀγάπησα καί σπούδασα τήν κλασσική μουσική καί πολύ ἀργότερα, λόγω κυρίως τῆς πίστης μου, περιπλανήθηκα στά εὐγενικά καί μυστικά μονοπάτια τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς.
Πόσο ἔχει ἀλλάξει ἡ μουσική σας στό πέρασμα τῶν χρόνων;
Ἐλπίζω πολύ καί εὔχομαι πρός τό καλύτερο. Παρ’ ὅλα αὐτά, κάποιες στιγμές εἶναι ἀξεπέραστες καί εἶναι ἴσως αὐτές ἀκριβῶς πού σηματοδοτοῦν καί ὑποδεικνύουν κάθε φορᾶ τόν μελλοντικό δρόμο μου. Ἄλλωστε, ὅλες οἱ μεγάλες ἀλλαγές γίνονται συνήθως, ὅταν πάψεις νά τίς περιμένεις.
Ἕνα μεγάλο μέρος τῶν μουσικῶν συνθέσεών σας ἔχουν ἐθνική ἤ θρησκευτική χροιά. Ἀπό ποῦ ἀντλεῖτε τήν ἔμπνευσή σας;
Ἀπό τόν Χριστό, τήν Ἑλλάδα, τόν ἥλιο, τή θάλασσα, τή μοναξιά, τόν πόνο, τό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση. "Καί παρέα μέ τούς μύθους, ταξιδεύω στ' ἀνοιχτά, γιατί ὅ,τι εἶναι κρυμμένο, μυστικό καί μαγεμένο, ἀγαπάω ἀληθινά".
Ὑπάρχει λόγος ποῦ ἐπιλέξατε τήν περίοδο τῆς 25ης Μαρτίου γιά τή συναυλία σας;
Εἶναι νομίζω προφανής. Χρόνια τώρα μέ τήν μουσική τούς στίχους μου, ἀλλά καί τά ὅσα κατά καιρούς λέω, θέλω νά βοηθήσω νά μήν ξεχαστοῦν αὐτά πού ἀγαπάω. Καί μήν φανταστεῖτε ὅτι δυσκολεύομαι σ΄ αὐτόν τόν δρόμο ἤ ἀγκομαχῶ. Εἶναι κάτι πού τό κάνω ἐντελῶς φυσικά. Σάν νά ἀναπνέω. Ἡ μόνη καί μόνιμη ἀπορία μου εἶναι γιατί δέν τό κάνουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες.
Τί εἶναι γιά ἐσᾶς ἡ Ἑλλάδα μέ λίγες λέξεις ἤ μέ μία συγκεκριμένη φράση ἤ σκέψη;
Σκληροί καιροί, μές τήν φωτιά, ἑφτά καημοί, πληγές ἑφτά.
Κι ἐγώ κρατῶ κλαδί ἐλιᾶς, κι ἐσύ νά κλαῖς, σάν μέ κοιτᾶς.
Ἑλλάδα στούς ὤμους, τή γῆ κουβαλᾶς, ἐσύ, ποῦ χάραξες τούς δρόμους,
τή φωνή σου νά βρεῖς ζητάς
Σάν μία γιορτή ἄπ/ τά παλιά, χρυσή ἐποχή θαρθεῖς ξανά.
Σέ μία τόσο δύσκολη περίοδο γιά τόν τόπο μας δέν θά μπορούσαμε νά ἀποφύγουμε, ἔστω καί μία ἐρώτηση γιά τήν κρίση. Τί πιστεύετε ὅτι μᾶς ἔφερε ἐδῶ καί τί πιστεύετε ὅτι θά μᾶς ὁδηγήσει στό τέλος τοῦ τοῦνελ;
Αὐτό πού θά ‘θελα νά πῶ εἶναι ὅτι αὐτή ἡ κρίση εἶναι κρίση πίστης. Αὐτήν ἀφήσαμε καί πληρώνουμε τό τίμημα. Ἀνταλλάξαμε τό χρυσό μέ μπιχλιμπίδια, εὐρωπαϊκά καί ἄλλα. Αὐτό τό χρυσάφι τῆς πίστης μᾶς ἕνωνε καί μᾶς καθόριζε χρόνια τώρα. Αὐτό δημιουργοῦσε παλληκάρια, ἑτοίμαζε ψυχές καί σφυρηλατοῦσε χαρακτῆρες. Ἔχει ὅμως ὁ καιρός γυρίσματα.
