Η νεότερη ελληνική Ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα ότι στις εκλογικές αναμετρήσεις το εκλογικό σώμα συνηθίζει να αποδοκιμάζει κόμματα και πρόσωπα που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες του και δεν εφάρμοσαν τις προεκλογικές εξαγγελίες. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον πανίσχυρο κανόνα: η αρνητική ψήφος καθώς και η ηχηρή αποχή επικρατούν και σε απόλυτους αριθμούς και σε ένταση μηνύματος.
Το Μνημόνιο, οι απανωτοί εξευτελισμοί, η ύφεση, η ανεργία και γενικότερα η μαύρη δίνη όπου έχει εισέλθει η χώρα την παρελθούσα διετία έχουν λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστές των παραδοσιακών... προθέσεων των εκλογέων. Τώρα, υπάρχει πολύ σοβαρό ενδεχόμενο -αν όχι βεβαιότητα- ότι οι ψηφοφόροι δεν θα πάνε στις κάλπες για να αποδοκιμάσουν την κυβέρνηση, αλλά το σύστημα, το οποίο επέτρεψε να χαθεί η εθνική κυριαρχία και να διαλυθούν οι ζωές και τα όνειρά τους. Ακούγεται έντονα από τα στόματα χιλιάδων: «Δεν θα πάω να ψηφίσω, αλλά να εκδικηθώ».
Πρέπει κάποιος να ζει σε αποστειρωμένο περιβάλλον και να μην έχει καμία επαφή με την κοινωνία για να μην έχει ακούσει αυτή τη φράση σε διάφορες εκδοχές της. Οι εκλογές που έρχονται θα αποτελέσουν μια σκληρότατη δοκιμασία για όλους και για όλα.
Από την πλημμυρίδα της οργής θα γλιτώσουν μόνον οι πολιτικές δυνάμεις που θα οριοθετήσουν το τέλος της κρίσης. Οχι γενικόλογα αλλά συγκεκριμένα. Θα αποκτήσουν δικαίωμα λόγου και απόφασης όσοι θα δεσμευτούν ρητά και ανεπίστροφα για τον ποινικό κολασμό των πρωταιτίων του οικονομικού πραξικοπήματος που έγινε στην Ελλάδα. Θα κυβερνήσουν εκείνοι που θα μεταδώσουν στον λαό μας αισιοδοξία στηριγμένη σε εφαρμόσιμο πρόγραμμα.
Οι υπόλοιποι θα καταποντιστούν και ελάχιστα δάκρυα θα χυθούν στην εξόδιο ακολουθία της πολιτικής σταδιοδρομίας τους.
Εφημ. "Δημοκρατία"
