Στέλιος Ν. Κάνδιας
Τις μπάμπουσκες (ματριόσκες) φαντάζομαι τις ξέρετε· πρόκειται για τις ξύλινες κουκλίτσες με τις παραδοσιακές ρωσικές ενδυμασίες, που για κάποιους συμβολίζουν τη γονιμότητα και για κάποιους άλλους την εξέλιξη του ανθρώπου στο διάβα του χρόνου. Οι γνωστές ρωσικές κούκλες, μπορούν να ειδωθούν και ως άσκηση στη διαφορική θεώρηση των πραγμάτων. Μπορείς κάλλιστα να πεις ότι σού ανήκει μια ολόκληρη μεγάλη μπάμπουσκα, είτε να καταλήξεις ότι στα “σωθικά” της απλώς κρύβεται μια μικροσκοπική και μηδαμινής αξίας κουκλίτσα. Βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο αναλόγως της αντίληψής σου για τα συμφραζόμενα. Ε, στο 19ο συνέδριο του κόμματος (ένα είναι το Κόμμα) το ποτήρι αποδείχθηκε γεμάτο, και η μπάμπουσκα ολόκληρη. Παρά την ειλικρινή, αλλά κατ' ουσίαν επιδερμική, αυτοκριτική της μέχρι χθες επικεφαλής του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, και κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις που διατυπώθηκαν η ενθουσιώδης επιψήφιση του προγράμματος του κόμματος, του νέου καταστατικού και της πολιτικής απόφασης του Συνεδρίου ήταν αναμενόμενη λόγω της σύνθεσής του.
Τι κατέδειξε το συνέδριο του ΚΚΕ; ότι
ο νέος γγ. της ΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας θα συνεχίσει αταλάντευτα την ίδια αδιέξοδη γραμμή που χάραξε η μέντορας και προκάτοχός του· ότι είναι κόμμα με μια αφυδατωμένη ιδεολογική ομοιογένεια, καθότι κάθε ουσιαστική διαφοροποίηση εκλαμβάνεται ως “σεχταρισμός” και κάθε διαφορετική άποψη εξοστρακίζεται ως “οπορτουνιστική”· ότι είναι ένα κόμμα φοβικό σε κάθε αλλαγή και σε κάθε συνεργασία εκτός των τειχών (“πας εκτός κόμματος βάρβαρος”)· ότι επιβραβεύτηκε η σοσιαλσουρεαλιστική ιδεοληψία της αποκατάστασης του “πατερούλη” Στάλιν και του τουλάχιστον αμφιλεγόμενου συνεργάτη του Ζαχαριάδη τη στιγμή που τα κοινωνικά προβλήματα διογκώνονται και η κάνουλα των νέων ψηφοφόρων (οι οποίοι απωθούνται από την απολιθωμένη κομμουνιστική newspeak) έχει στερέψει· ότι η λύση που υιοθετείται είναι να αποκτήσει πρώτα ταξική συνείδηση ο λαός για να... δώσει έπειτα στο Κόμμα τα ηνία της εξουσίας· ότι λύση για την προκοπή του τόπου είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ΕΕ· ότι οι συμμαχίες με τα ΚΚ Μπαγκλαντές, Αλβανίας και “Μακεδονίας” είναι λυσιτελείς και ότι η επιστροφή στο χρεοκοπημένο παραγωγικό μοντέλο του σιδηρού παραπετάσματος συνιστά υπόδειγμα έστω μετά “τροποποιήσεων”...
“Tέλος καλό όλα καλά” λοιπόν; Μάλλον όχι. Γιατί κακά τα ψέματα σύντροφοι και συντρόφισσες του Περισσού, δεν μπορείς να κατακρίνεις τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που πράγματι έχει εξαντλήσει τη δυναμική του στο 20κάτι της εκατό, όταν εσύ δείχνεις να έχεις εξαντλήσει τη δυναμική σου στο 1/4 του ποσοστού αυτού, τη στιγμή μάλιστα που ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αντιμετωπίζει ως θελκτική αντισυστημική λύση όχι το “κόμμα του λαού”, αλλά τη φασιστική Χρυσή Αυγή εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών...
Στο βορειοκορεατικής αισθητικής συνέδριο αυτοεπιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά ότι δεν αρμενίζουν στραβά, αλλά ότι είναι στραβός ο γιαλός. Στο ΚΚΕ βλέπουν τις μπάμπουσκες και μάλλον αυταπατώνται ότι είναι... τα αβγά Φαμπερζέ των Ρομανόφ. Γιατί για το κόμμα του λαού οι ρωσικές κούκλες δεν μπορούν να συμβολίζουν ούτε την εξέλιξη των μέσων για την επίτευξη του σκοπού μήτε την ιδεολογική γονιμότητα.
Το ΚΚΕ αδυνατεί να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει “τις μάζες” όπως άλλοτε, και αντιμετωπίζεται από την πλειονότητα της κοινωνίας ως συμπαθής αναχρονισμός. Παρά τάυτα, συνεχίζει αταλάντευτα την ίδια αυτιστική πορεία, με επικεφαλής ένα νέο πρόσωπο που με την ώς τώρα στάση του δίνει την εντύπωση πως είναι απλώς ένα πιστό, ξύλινο ιδεολογικό αντίγραφο της Αλέκας Παπαρήγα και του Δημήτρη Γόντικα σε μικρότερο μέγεθος. Μια μπάμπουσκα.
