Η αρετή τής Σιωπής ξεπηδά ως κεντρικό παρακλάδι μεσ' από τον κορμό
τής αυθεντικής Αγάπης. Όπως και η αληθινή Αγάπη δεν μπορεί να είναι μόνο
παθητική, έτσι και η αληθινή Σιωπή δεν είναι η απουσία λόγου,
ειδικά αν ο λόγος προέρχεται από τον Άλλον που μπορεί να ψάχνει
εναγωνίως ευήκοα ώτα μέσα στην φασαρία τού νου του μήπως και ξεμπερδέψει
το κουβάρι των λογισμών του. (Ποιος μπορεί να αυτοεξαιρεθεί;)
Η Σιωπή ελευθερώνει τον κατάλληλο λόγο, στον κατάλληλο άνθρωπο, την κατάλληλη στιγμή και με τον κατάλληλο αγαπητικό τρόπο. Εξυψώνει τον σεβασμό για την αδυναμία τού άλλου στο να κοιτάξει κατάματα το πάθος του, και απεχθάνεται
την υποκριτική ενός ειλικρινούς τύπου που "τα λέει όλα έξω από τα
δόντια". Διότι, η προσβολή τού Άλλου μέσω μιας αδιάκριτης ευθύτητας,
προσβάλλει τελικά την ίδια την ειλικρίνεια και συκοφαντεί την ίδια την
Αγάπη.
Ας αφήνουμε την ηρεμία να μας αγκαλίαζει και ας νοιώθουμε τη Σιωπή, όχι σαν ένα κενό, αλλά σαν μία Παρουσία γύρω μας.
Η αυθεντική Σιωπή είναι στάση ακρόασης
-του εαυτού μας, του Άλλου, του Πλάστη. Γι' αυτό, όσο κι αν φαντάζει
αλληγορικό, η Σιωπή, είναι το μυστικό κλειδί για την ουσιαστική
επικοινωνία και κοινωνικότητα μεταξύ μας, γιατί ανοίγει τα αυτιά μας. Μες στη Σιωπή κρύβονται
οι μεγαλύτερες αλήθειες, γιατί το αληθινό, δεν είναι ποτέ φλύαρο, ποτέ
επιδεικτικό, ποτέ θορυβώδες και ποτέ πολύπλοκο.
Η Αγία Σιωπή γιορτάζει πάντα μέσα μας και κερνά τους πάντες γύρω μας, φίλους και μη. Μεγάλη η Χάρη Της.
Υ.Γ.
