Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης
Είναι τουλάχιστον προσβολή, αν όχι για την ιστορία του ΚΚΕ, τουλάχιστον για τη νοημοσύνη μας, όλη αυτή η μεθόδευση και η προκλητική ενέργεια της πώλησης του ραδιοτηλεοπτικού 902.
Δεν μέμφομαι το ΚΚΕ που δεν μπορεί να συντηρήσει μία επιχείρηση και αναγκάζεται να την κλείσει. Αυτό ξέρουν οι άνθρωποι από επιχειρήσεις, αυτό κάνουν. Είναι ενδεικτικό ως προς το τι είδος διαχείριση θα έκαναν σε περίπτωση, που έπαιρναν την εξουσία, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Ούτε τους μέμφομαι γιατί απολύουν και συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται έτσι στους εργαζόμενούς τους, στο όνομα μάλιστα του… σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Κάπως έτσι άλλωστε έπεσε και ολόκληρο σύστημα πριν δυόμισι δεκαετίες, δεν θα αλλάξουν τώρα οι νοσταλγοί του Στάλιν.
Η ένστασή μου είναι η ξεδιάντροπη συναλλαγή ενός ιστορικού κόμματος με το σύστημα και η κατεξοχήν παράνομη, ανήθικη και προσβλητική πράξη της πώλησης του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού σε έναν επιχειρηματία.
Το ΚΚΕ έλαβε την τηλεοπτική συχνότητα από το κράτος – του οποίου είναι ιδιοκτησία οι συχνότητες – για ένα και μοναδικό λόγο: Για να προβάλλει τις ιδέες του και να διαχέει στην κοινή γνώμη τον πολιτικό του λόγο. Εάν δεν μπορεί να το κάνει, τότε επιστρέφει τη συχνότητα στο κράτος, το οποίο κανονικά και εφόσον έχει μία κάποια συνέπεια στη στάση του πρέπει να αναζητήσει κάποιον άλλο ενδιαφερόμενο με τον ίδιο σκοπό. Από τη στιγμή που αναιρείται ο λόγος της παραχώρησης, δεν υφίσταται και η παραμικρή έννοια ιδιοκτησίας. Άρα τι πουλάνε;
Είναι σαφές ότι το κράτος παραχώρησε τη συχνότητα όχι για την κάνει εμπόρευμα το ΚΚΕ και να κερδίσει χρήματα. Η είσπραξη χρημάτων από πώληση δημόσιας συχνότητας, είναι ουσιαστικά μία παράνομη και κάτω από το τραπέζι κρατική χρηματοδότηση του ΚΚΕ, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Πρώτη συναλλαγή.
Το ΚΚΕ ουδέποτε πλήρωσε το κράτος για τη χρήση της συχνότητας. Και δεν πλήρωσε ακριβώς επειδή την είχε λάβει για τον πιο πάνω περιγραφόμενο σκοπό. Από την ώρα που την πουλάει όμως και κερδίζει χρήματα, συμπεριφέρεται δηλαδή σαν επιχειρηματίας, νομιμοποιεί δύο ειδών συμφέροντα:
Πρώτον, τους καναλάρχες, που θα συνεχίζουν να αρνούνται να πληρώνουν, έχοντας πλέον και το παράδειγμα του ΚΚΕ. Σου λένε οι άνθρωποι «εδώ το κόμμα του λαού, όχι μόνο δεν πλήρωσε, αλλά κονόμησε κιόλας, εμάς κυνηγάτε;».
Και δεύτερον όσους ξεπουλάνε δημόσια περιουσία και ιδιωτικοποιούν ό,τι βρουν μπροστά τους. Εδώ σου λέει, ιδιωτικοποιεί το ΚΚΕ δημόσια περιουσία, όπως είναι οι συχνότητες, επικαλούμενο οικονομικά προβλήματα, γιατί να μην το κάνει η κυβέρνηση, στο όνομα της μεγάλης οικονομικής κρίσης, που έχει η χώρα; Δεύτερη, διπλή συναλλαγή.
Για «τριάκοντα αργύρια», ή ακριβέστερα, για να διατηρήσει ένα επαγγελματικό στρατό δήθεν επαναστατών, το ΚΚΕ προχώρησε σε μία ακόμη άθλια συναλλαγή με το σύστημα, που υποτίθεται θέλει να ανατρέψει.
Προτίμησε να ξεπουληθεί στους «ταξικούς εχθρούς» του – μόνο σε αποσιωπητικά πάει πλέον η φράση, όταν μιλάμε για το ΚΚΕ – παρά να βρει τρόπο συνεργασίας και συνεννόησης με αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις, ώστε να υπάρξει μία δυνατή φωνή κατά της τρόικας.
Προφανώς ο αντιμνημονιακός αγώνας δεν έχει καμία σημασία για την ηγεσία του ΚΚΕ, έως ότου… ανατραπεί ο καπιταλισμός – δηλαδή κάποτε στο μέλλον και με κάποιο απροσδιόριστο και πάντως εντελώς φαντασιακό, όπως κινείται ο Περισσός, τρόπο.
Μέχρι τότε φυσικά, οι αγωνίες του Περισσού είναι δύο: Πώς να περνάει καλά η κομματική νομενκλατούρα και πώς θα χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ…
