του Γιώργου Γ. Σπανού
Στην πολιτική, με την στενή και την ευρεία έννοια, η αλήθεια λάμπει μόνο όταν είναι βολική, ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις, κατά λάθος.
Χθες τα #Τέμπη λέγονταν #Μάτι (#Μάνδρα, #Βαρυμπόμπη, #Πάρνηθα, #Βόρεια_Εύβοια, #Έβρος, #Ρόδος, #...)
Αν βάλουμε στη σειρά τις τοποθεσίες των φυσικών, ανθρωπογενών, τεχνολογικών, σύνθετων και πολλαπλών καταστροφών που έχουν συμβεί, ή αφεθεί να εξελιχθούν στη χώρα τουλάχιστον κατά την τελευταία δεκαετία, δημιουργείται αναμφίβολα ο… #καταστροφικός_σιδηρόδρομος που δικαιολογεί τις αντιδράσεις εκατομμυρίων, εκ των οποίων εκατοντάδες χιλιάδες βρίσκονται σήμερα σε ευρωπαΐκούς δρόμους. Η χύτρα μες στην οποία βράζει η κοινωνία, τα θύματα, οι συγγενείς τους, έσκασε. Το καζάνι ξεχείλισε. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Η κοινωνία κραυγάζει #Δεν_έχω_οξυγόνο ...
"...κάηκαν. Το δικό μου παιδί είχε τον ίδιο μαύρο και φριχτό θάνατο με τα παιδάκια και τους ανθρώπους στο Μάτι. Εμένα, μου έτυχαν τα Τέμπη"
Θυμίζω εδώ πως ούτε το Μάτι, και φυσικά, ούτε τα Τέμπη προσδιορίζονται με τεχνικούς κι επιστημονικούς όρους, ως φυσικές, αναπόφευκτες και τυχαίες καταστροφές.*
Ας δούμε όμως, σύντομα και αναφορικά, πόσο πολύ συνδέονται, τόσο διαχειριστικά όσο και σημειολογικά, οι δύο περιπτώσεις των Τεμπών και τού Ματιού και τι πρέπει να σηματοδοτεί αυτή η σύνδεση στην νυν και την μελλοντική καθημερινότητα τού πολίτη. Ο πρωταρχικός κοινός παρανομαστής, είναι η παντελής αποτυχία εφαρμογής έστω τού κανόνα, τής "ελάχιστης προβλεπόμενης προνοητικότητας".
Ένα Κράτος (με την πρέπουσα διαχρονική έννοια) που θα ήθελε να σέβεται τον εαυτό του, ώστε να κερδίζει (ή και να απαιτεί) το σεβασμό των πολιτών του, θα έπρεπε δεκαετίες τώρα, να είναι προετοιμασμένο για τα Προ-καταστροφικά, τα Συν-καταστροφικά, και τα Μετα-καταστροφικά στάδια στην αντιμετώπιση κρίσεων και καταστροφών που επιφέρουν ανυπολόγιστο ανθρώπινο κόστος. Η παρουσία τού Κράτους εδώ, θα έπρεπε να προσδιορίζεται από μία κεντρική και περιφερειακή Πολιτική Προστασία -και όχι από την Προστασία των… Πολιτικών σε κεντρικό, ή περιφερειακό επίπεδο.
