Δεν είναι ν’ απορεί κανείς για το πώς συμπεριφέρεται η Άγκυρα απέναντι στην Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία. Απορίας άξιο είναι μόνο το ότι η Αθήνα εδώ και δεκαετίες συνομιλεί χαμογελαστή με τη γείτονα, «καταπίνοντας» τις επιθετικές πολιτικές της, πλέοντας σε πελάγη ψευδαισθήσεων περί «βελτιώσεως» των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Από τη δεκαετία ’70 η Άγκυρα ξεκίνησε μια μελετημένη πορεία ανάπτυξης διεκδικήσεών της στο Αιγαίο, με τη συνοδεία στρατιωτικών πιέσεων και απειλών, επιδιώκοντας ξεκάθαρα να «διορθώσει» κάποιες ιστορικές «αδικίες» και «απώλειες» που, κατά την άποψή της, έχει υποστεί μεταπολεμικά έως και στην Κύπρο.
Απέναντι σε αυτά, η Αθήνα ασκούσε πολιτικές οπισθοχώρησης και κατευνασμού της γείτονος, που οδηγούσαν σε ολοένα και πιο αναιδείς και αλαζονικές συμπεριφορές της από τη Θράκη έως και στην Κύπρο. Η τουρκική στρατηγική κορυφώθηκε με τις πολιτικές του διδύμου Ερντογάν - Νταβούτογλου, που γελοιοποίησε και την παιδαριώδη άποψη ελληνικών κύκλων, που ήθελαν επί δεκαετίες να αποδίδουν (για τη βολή τους) την τουρκική αδιαλλαξία στο στρατιωτικό κεμαλικό κατεστημένο, το οποίο εμπόδιζε, έλεγαν, τους πολιτικούς να ασκήσουν πολιτικές φιλίας προς την Ελλάδα...
Τώρα η Άγκυρα σε ρόλο διεθνούς παίκτη με μεγάλες φιλοδοξίες διεκδικεί μια καλή θέση και μερίδιο στις νέες κατανομές στην Ανατολική Μεσόγειο και στους υποθαλάσσιους ενεργειακούς δρόμους, που είναι υπό κατασκευή. Και, επωφελούμενη της άθλιας κατάστασης της «μνημονιακής» Ελλάδας, το οικονομικό δράμα της Κύπρου και βέβαια τα γεωπολιτικά ενδιαφέροντα των ΗΠΑ και της Γερμανίας και άλλων παικτών, όπως το Ισραήλ, ανοίγει τώρα βηματισμό και ζητεί: Επιτάχυνση συνομιλιών για λύση υπό τον ΟΗΕ και από εκεί συνεκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών από τη νέα «Ενωμένη Κύπρο» ή από κοινού εξόρυξη φυσικού αερίου, με άνοιγμα κοινού λογαριασμού, εν αναμονή του νέου κράτους ή συνομιλίες για διχοτόμηση της Κύπρου σε δύο κράτη που «μπορούν να συναντηθούν στη συνέχεια στην ΕΕ». Δίπλα σε αυτά, απειλή (Νταβούτογλου) για τουρκική επέμβαση στην περίπτωση που η «νότια Κύπρος» δεν δεχτεί τα παραπάνω. Η Άγκυρα προφανώς εκτιμά ότι τώρα είναι γι’ αυτή η καλύτερη ώρα για ένα οριστικό «ξεκαθάρισμα» του Κυπριακού υπέρ των συμφερόντων της. Γνωρίζει, άλλωστε, πόσο πολύ «ενοχλεί» πλέον το Κυπριακό τους ευρω-ατλαντικούς παίκτες στην περιοχή.
Η γενικώς καταπτοημένη Αθήνα είπε, βέβαια, «όχι» στην Άγκυρα, αλλά πόση δύναμη μπορεί να έχει στην πράξη διεθνώς η ελληνική επιχειρηματολογία περί σεβασμού στα προβλεπόμενα από το Διεθνές Δίκαιο και η υπενθύμιση προηγούμενων αποφάσεων του ΟΗΕ για την Κύπρο; Ο κ. Αντώνης Σαμαράς πατάει στο δρόμο που διάνοιξαν προηγούμενες κυβερνήσεις από τη δεκαετία ’90 και, από ό,τι φάνηκε στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία, δεν προτίθεται να αλλάξει πορεία – άραγε ο πρωθυπουργός δεν άκουσε εκεί τίποτε απ’ αυτά που σήμερα εμφανίζει ως νέες θέσεις της Τουρκίας ο κ. Νταβούτογλου; Γεγονός είναι ότι, όποτε η Αθήνα αναφέρεται στα του Διεθνούς Δικαίου και των «κατοχυρωμένων» κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, προσπαθεί να κάνει την ελληνική κοινή γνώμη να λησμονήσει κάποια σημαντικά πράγματα, όπως ότι:
Οι κυβερνήσεις των Αθηνών συνομιλούν εδώ και χρόνια με μια Τουρκία η οποία δηλώνει καθαρά ότι δεν αναγνωρίζει τα του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, το οποίο, άλλωστε, ποτέ της δεν υπέγραψε. Η Αθήνα έχει στην πράξη αποδεχτεί, βεβαίως, τη μείζονα αυτή τουρκική τοποθέτηση, γι’ αυτό και συνομιλεί πολιτικά διμερώς για τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου (με το Καστελόριζο «εκτός»...). Οι κυβερνήσεις των Αθηνών έχουν αναγνωρίσει «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της γείτονος (1996) στο Αιγαίο. Και με αυτό το δεδομένο αλλά και με «χώνεψη» της τουρκικής «απειλής πολέμου» (casusbelli) σε βάρος μιας χώρας-μέλους της ΕΕ (της Ελλάδας), υποστήριξαν από το 1998-1999 (Κάρντιφ - Ελσίνκι) και υποστηρίζουν ακόμη την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας στην ΕΕ, μιας Τουρκίας, που μάλιστα... δεν αναγνωρίζει μια χώρα-μέλος της ΕΕ, την Κυπριακή Δημοκρατία! Μια θλιβερή πολιτική κωμωδία με σοβαρές γεωπολιτικές συνέπειες για την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία, δυστυχώς. Όμως, όσα κι αν είναι σήμερα τα προβλήματα της Αθήνας, η Ελλάδα πρέπει οπωσδήποτε να σχεδιάσει ταχέως πολιτική απέναντι στη «φουριόζα» Άγκυρα και να μπει στο «παιχνίδι» που παίζεται στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν αυτό δεν συμβεί σε τούτη τη φάση, υπάρχει άμεσος κίνδυνος μιας ιστορικών διαστάσεων γεωπολιτικής συρρίκνωσης, μη αναστρέψιμης, για τη χώρα μας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 04/04/2013 (Τεύχος 181)
