Τον Αύγουστο του 1994, επισκεφτήκαμε, για μία ημέρα, την Ιερά Μονή Παναγίας Βοήθειας στη Χίο. Οι δύο απ’ τους τρεις της παρέας, είχαμε παραγγείλει για αγιογράφηση στις μοναχές του μοναστηριού, πολύ καιρό πριν, από μία μεσαίου μεγέθους εικόνα. Υπήρχε ήδη, και μία έμμεση σχέση με τη Μονή. Η μητέρα του ενός καλού μου φίλου, καταγόταν από τη Χίο και είχε βαπτιστεί από τον Άγιο Άνθιμο. Εκείνη με τη σειρά της είχε βοηθήσει αργότερα τη Μονή, σε διάφορες ανάγκες της, ιδιαίτερα την περίοδο της κουράς της μοναχής Βρυαίνης, που έγινε μετέπειτα και Ηγουμένη στη Μονή.
Μας υποδέχτηκαν με εγκαρδιότητα και εμείς προσκυνήσαμε με συστολή τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας τον τάφο του Αγίου Ανθίμου και το κελί του. Ευλογημένη συγκυρία ήταν ότι, δύο χρόνια πριν, το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε προβεί στην επίσημη Αναγνώριση και Αγιοκατάταξη του Άγιου Ανθίμου, και η Μονή είχε μόλις επανεκδώσει το βιβλίο του πολιού Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτη, στον οποίο είχε αναθέσει χρόνια πριν να συγγράψει το βίο του Αγίου. Τον μακαριστό Γέροντα Θεόκλητο γνωρίζαμε από το Άγιο Όρος και μας είχε μιλήσει ο ίδιος για το θαυμαστό πνευματικό παρασκήνιο που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της αξιόπιστης καταγραφής της ζωής του Αγίου Ανθίμου.
