Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να «ενώσει» την Κου Κλουξ Κλαν με αριστερές οργανώσεις, τους φασίστες της Ουκρανίας ή της Ελλάδας με ένα αμερικανικό συνδικάτο και ορισμένους ορκισμένους ρατσιστές με ακαδημαϊκούς όπως ο Νόαμ Τσόμσκι; Οι μόνοι που φαίνεται να τα καταφέρνουν είναι μια σειρά οργανώσεων, με διασυνδέσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, που υποτίθεται ότι μάχονται ενάντια στον αντισημιτισμό.
Λειτουργώντας, τις περισσότερες φορές, σε στενή συνεργασία με την ισραηλινή κυβέρνηση και το ισραηλινό λόμπι των ΗΠΑ, οι οργανώσεις αυτές ρίχνουν όλο και συχνότερα τη ρετσινιά του «αντισημίτη» σε όσους τολμούν να ασκούν κριτική στην πολιτική των ισραηλινών απέναντι στους παλαιστίνιους.
Όλο και περισσότεροι αναλυτές, όμως, συμφωνούν ότι το πραγματικό θύμα αυτής της πρακτικής είναι πρώτα και κύρια οι εβραϊκές κοινότητες σε όλο τον κόσμο και βασικός ωφελημένος οι πραγματικοί και επικίνδυνοι αντισημίτες.
Στην κορυφή της πυραμίδας των οργανώσεων, που χρησιμοποιούν τον αντισημιτισμό σαν όπλο για να προστατεύσουν το κράτος του Ισραήλ από κάθε κριτική, βρίσκεται ο λεγόμενος Σύνδεσμος κατά της δυσφήμισης, Anti-Defamation League (ADL). Η ιστορία του ξεκινά το 1913 σε ένα καφέ της Νέας Υόρκης στο πλαίσιο της B’nai B’rith, της μακροβιότερης οργάνωσης για την προστασία Εβραίων σε όλο τον κόσμο. Ο ADL γεννιέται από την πραγματική ανάγκη προστασίας της εβραϊκής κοινότητας στις ΗΠΑ ύστερα από το λιντσάρισμα του Εβραίου βιομήχανου, Λέο Μαξ Φρανκ, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για τη σεξουαλική παρενόχληση και το στραγγαλισμό μιας 13χρονης εργάτριας του. Αν και το κατηγορητήριο θα καταρρεύσει μετά το θάνατό του Φρανκ, το κλίμα που δημιουργείται οδηγεί στην αναβίωση της ρατσιστικής Κου Κλουξ Κλαν και σε συχνές επιθέσεις εναντίον ανυποψίαστων μελών της εβραϊκής κοινότητας.
Ο ADL θα αποδείξει την αξία του υψώνοντας το ανάστημά του απέναντι όχι μόνο στην Κου Κλουξ Κλαν και τις ναζιστικές οργανώσεις, που θα ξεφυτρώσουν τα επόμενα χρόνια στις ΗΠΑ. αλλά και σε μεγάλους Αμερικανούς επιχειρηματίες όπως Χένρι Φορντ, ο οποίος θα στηρίξει ενεργά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Μετά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, όμως, οι θέσεις του ADL αρχίζουν να ταυτίζονται όλο και συχνότερα με τις θέσεις της ισραηλινής κυβέρνησης και του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ. Σε νεότερα κείμενά του ο σύνδεσμος επισημαίνει ότι σε αρκετές περιπτώσεις « αυτοί που ασκούν κριτική στο Ισραήλ ή τον σιωνισμό το κάνουν για να κρύψουν πίσω από αυτό τον αντισημιτισμό τους».
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ο ADL παρουσιάζει το λεγόμενο «Top 10» των πλέον «αντισημιτικών» οργανώσεων στο οποίο συνήθως φιγουράρουν οργανώσεις που ασκούν κριτική για τα εγκλήματα πολέμου που έχει πραγματοποιήσει ο ισραηλινός στρατός εναντίον ων παλαιστινίων και άλλων αραβικών πληθυσμών σε γειτονικές χώρες όπως ο Λίβανος. Σταθερός στόχος του ADL τα τελευταία χρόνια είναι το κίνημα BDS που ζητά τον εμπορικό αλλά και ακαδημαϊκό αποκλεισμό του Ισραήλ, για αυτά τα εγκλήματα. Από το στόχαστρο του ADL όμως δεν γλίτωσαν και γνωστές προσωπικότητες του κινήματος για τα δικαιώματα των μαύρων όπως ο αιδεσιμότατος Τζέσε Τζάκσον αλλά και ο σκηνοθέτης Σπαίκ Λι ενώ ιδιαίτερα σκληρή ήταν η στάση του συνδεσμου και εναντίον του κινήματος Occupy Wall Street, που τόλμησε να αντισταθεί στην οικονομία-καζίνο της Γουόλ Στριτ. Αντίθετα ο ADL δεν δίστασε να βραβεύσει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι για τη στάση του υπέρ του Ισραήλ, παρά τα συχνά, ρατσιστικά ξεσπάσματα του Ιταλού πρώην πρωθυπουργού ενώ για χρόνια αρνούνταν να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων.
Το ADL πιστεύεται ότι λειτουργούσε σαν μια άτυπη μυστική υπηρεσία πληροφοριών «φακελώνοντας» χιλιάδες πολίτες και οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, παρά το γεγονός ότι πολλές από αυτές δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τον αντισημιτισμό. Στα γιγαντιαία αρχεία που βρέθηκαν στην κατοχή του συνδέσμου υπήρχαν πληροφορίες που είχαν συλλέξει «πράκτορες» του ADL για ακαδημαϊκούς όπως ο Νόαμ Τσόμσκι, η Greenpeace, προοδευτικά περιοδικά όπως το Mother Jones αλλά ακόμη και συνδικάτα όπως το United Automobile Workers. Για τη συλλογή πληροφοριών πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και πρώην πράκτορες της CIA και παράνομες τεχνικές όπως η παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων.
Εδώ και αρκετά χρόνια το ADL λειτουργεί σαν μια άτυπη ομπρέλα για δεκάδες μικρότερες οργανώσεις εντός και εκτός των ΗΠΑ που αναλαμβάνουν στοχευμένες επιθέσεις εναντίον υποστηρικτών των παλαιστινίων. Το φαινόμενο έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις στο εσωτερικό αμερικανικών πανεπιστημίων, όπου κάθε φοιτητικός σύλλογος που ιδρύεται για τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, παίρνει αυτομάτως τη ρετσινιά του αντισημιτισμού ενώ σε αρκετές περιπτώσεις ομάδες φοιτητών κατηγορήθηκαν ότι «ενισχύουν και υποθάλπουν την τρομοκρατία»!
Ανάλογη δράση με το ADL αναπτύσσει εδώ και χρόνια και η Σιωνιστική Οργάνωση των ΗΠΑ (ZOA) η οποία αριθμεί τουλάχιστον 50.000 μέλη στις ΗΠΑ. Πολύ συχνά η ZOA κινείται σε πολύ πιο ακραίες θέσεις από την ισραηλινή κυβέρνηση ζητώντας την πλήρη ανακατάληψη της Λωρίδας της Γάζας και τη διακοπή κάθε ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους που ζουν στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη.
Προφανώς η ταύτιση αυτών των οργανώσεων με το ισραηλινό λόμπι και την ισραηλινή κυβέρνηση και οι παράτυπες ή παράνομες πρακτικές που ακολουθούν για την επίτευξη των στόχων τους δεν ακυρώνουν σε καμία περίπτωση και το σημαντικό έργο που επιτελούν για τη ανάδειξη πραγματικών περιστατικών αντισημιτισμού σε όλο τον κόσμο. Η πρόσφατη επίθεση εναντίον του Έλληνα υπουργού Υγείας, Μάκη Βορίδη, για την θητεία του στο ΛΑΟΣ και την συνύπαρξή του με ορισμένους από τους πλέον φανατικούς Έλληνες αντισημίτες όπως ο Πλεύρης, αποτελούν τέτοια παραδείγματα. Θα πρέπει μάλιστα να σημειωθεί ότι εκτός από την περίπτωση του ΛΑΟΣ το ADL έχει ασκήσει σκληρή κριτική σε αρκετές ακόμη ακροδεξιές οργανώσεις στην Ευρωπη παρά το γεγονός ότι αρκετές από αυτές έχουν πραγματοποιήσει τα τελευταία χρόνια στροφή 180 μοιρών υποστηρίζοντας ακόμη και τις πιο ακραίες πολιτικές θέσεις του Ισραήλ.
Δεν είναι λίγοι πάντως οι επικριτές του ADL, όπως ο συγγραφέας και αναλυτής Ταρίκ Αλί ή ο βετεράνος πολεμικός ανταποκριτής Ρόμπερτ Φισκ που επισημαίνουν ότι τέτοιου είδους οργανώσεις με το να ταυτίζουν τις εβραϊκές κοινότητες με το Ισραήλ στην πραγματικότητα ενισχύουν τα φαινόμενα ρατσισμού και αντισημιτισμού σε όλο τον κόσμο. «Υπάρχουν πράγματι πολλοί αντισημίτες και πολλοί ρατσιστές» έλεγε ο Ρόμπερτ Φισκ «αν όμως συνεχιστεί αυτή η εκστρατεία δυσφήμισης έντιμων ανθρώπων (που ασκούν κριτική στο Ισραήλ) ο όρος αντισημιτισμός θα «καταξιωθεί» στα μάτια των ανθρώπων. Και τότε θα έχουν ενισχύσει τους πραγματικά κακούς ανθρώπους που θέλουν να καίνε συναγωγές».
Άρης Χατζηστεφάνου
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Ιούνιος 2014
