Γερμανός ιστορικός προτείνει: Να αποζημιώσουμε την Ελλάδα με ράβδους χρυσού

«Ανοιχτός λογαριασμός μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας είναι οι πολεμικές αποζημιώσεις»! Ποιος το λέει; Κάποιος … ακραίος Έλληνας; Όχι. Ένας… κανονικός Γερμανός! Όχι τόσο φιλέλληνας, όσο φίλος της ιστορικής αλήθειας.

Πρόκειται για τον Κάρλ Χάιντς Ροτ, γεννημένο το 1948, διδάκτορα της Ιστορίας και της Ιατρικής στα Πανεπιστήμια Κολονίας, Βόνης, Ντίσελντορφ, Αμβούργου και Βρέμης, στέλεχος του Ιδρύματος Κοινωνικής Ιστορίας, συγγραφέας των βιβλίων «Η Ελλάδα και η Κρίση», «Μανιφέστο για μια Ευρώπη της Ισότητας».

Σε ένα πόνημα 135 σελίδων με τίτλο «Γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις- Η Ελλάδα μπορεί», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη, σε μετάφραση Σοφίας Μαριάτου, απευθύνεται στο καχύποπτο γερμανικό κοινό και με γεγονότα, τεκμήρια και αριθμούς παρουσιάζει τους φριχτούς φόνους αμάχων, τις καταστροφές υποδομών, τις κλοπές αγαθών, τις αρπαγές εγκαταστάσεων στην καθημαγμένη Ελλάδα, με αποκορύφωμα το αναγκαστικό δάνειο που επέβαλε το Γ΄Ράϊχ για έξοδα διατροφής των δυνάμεων κατοχής- ολέθρου!

Στην αρχή της μελέτης αναλύει τις προσπάθειες της κυβέρνησης να θέσει το 2015 σε υψηλό επίπεδο το ζήτημα των αποζημιώσεων. Που όμως βρήκαν τείχος άρνησης, παρ΄ότι, όπως τονίζει εμφατικά ο συγγραφέας, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης αλλά και της πολιτικής λιτότητας που όρισαν για τη χώρα οι δανειστές με επικεφαλής τη Γερμανία, οι οικονομικοί δείκτες επίδοσης έχουν επιδεινωθεί κατά 28 %, το ποσοστό ανεργίας έφθασε στο 265 και πάνω από 340.000 μετανάστευσαν.

Επισημαίνει ότι οι γερμανικές ελίτ θεωρούν … εξωτική απαίτηση την επιμονή των Ελλήνων στις αποζημιώσεις «σαν να μην έχουν συγχωρήσει μέχρι σήμερα τον μικρό Νοτιοευρωπαίο εταίρο των Συμμάχων που πρόβαλλε τόσο σθεναρή αντίσταση στις δυνάμεις κατοχής που κατέστρεψαν οικονομικά την Ελλάδα».

Κάνοντας μετριοπαθείς υπολογισμούς και με βάσει τις ισοτιμίες εκτιμά το συνολικό οφειλόμενο ποσό σε 90 δις ευρώ. «Στη Γερμανία το ποσό αυτό θα θεωρηθεί σκανδαλώδης από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και θα απορριφθεί εν μέσω οργής», σημειώνει και παραθέτει τα παρακάτω επιχειρήματα που αντικρούουν τους ισχυρισμούς του Βερολίνου:

«Με τόλμη για την Ελευθερία», το βιβλίο-κόλαφος στους ισχυρισμούς του Ρίχτερ

 Το βιβλίο «Με Τόλμη για την Ελευθερία», (του Γιώργου Γ. Σπανού και των Εκδόσεων Εν Πλω, Δεκ. 2015) αποτελεί, καταρχάς, μία απ’ τις συναρπαστικότερες αληθινές ιστορίες του Β’ Π.Π., η οποία εκτυλίχθηκε εξ ολοκλήρου στην ελληνική επικράτεια. Η πραγματική πλοκή και η δράση της περιπέτειας του Νεοζηλανδού Υπολοχαγού Σάντυ Τόμας μες στον ελληνικό χωρόχρονο του 1941-42, ξεπερνά τη φαντασία και των καλύτερων σεναριογράφων του Χόλυγουντ.

Ο πρωταγωνιστής δεν είναι κάποιος τυχαίος στρατιώτης. Πρόκειται για έναν ζωντανό θρύλο ο οποίος οφείλει στους αφανείς Έλληνες της υπαίθρου και τους μοναχούς του Αγίου Όρους, την διάσωση και τη φυγάδευση του από τους Ναζί.  Στο τέλος του πολέμου, και σε ηλικία 25 χρονών, ο Τόμας έγινε ο νεότερος Συνταγματάρχης στην ιστορία της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Τελικά αποστρατεύτηκε ως Αρχιστράτηγος, Διοικητής των Δυνάμεων Ξηράς της νοτιοανατολικής Ασίας. Σήμερα είναι 97 χρονών και ζει σε μία μικρή πόλη στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας.

Το πρωτότυπο βιβλίο του, “Dare to be Free”, έχει διαβαστεί από 500.000 αναγνώστες παγκοσμίως, και διδάσκεται σε ειδική έκδοση του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ στο πρόγραμμα Ιστορικών Σπουδών.  Ο Τόμας ήταν μάρτυρας στη Δίκη της Νυρεμβέργης για τις άγνωστες θηριωδίες των Ναζί στην Ιερισσό της Χαλκιδικής και στο βιβλίο αυτό, που κυκλοφορεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα, περιέχονται και περιγράφονται αντικειμενικά, τρανταχτά γεγονότα, που ενώ αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της περιπέτειας του, αποτελούν κόλαφο στους ισχυρισμούς διαφόρων μοντέρνων ιστορικών όπως ο Καθ. Ρίχτερ, για την «Βρώμικη» Μάχη της Κρήτης και τη γενικότερη διαγωγή και στάση των Γερμανών εισβολέων από τη μία, που είχαν συνηθίσει να τους υποδέχονται οι λαοί χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, και των Ελλήνων απ’ την άλλη, που μαζί με τους Συμμάχους αντιστέκονταν ενεργητικά ή παθητικά, με όσα μέσα διέθεταν.

Από την Κρήτη, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική, το Άγιο Όρος, τη Σμύρνη και τέλος τη Συρία, ο αναγνώστης γίνεται μέρος της περιπέτειας κι επιβεβαιώνει –χωρίς να «αναθεωρεί»- όλα εκείνα τα ηρωικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Ελληνικής ψυχής που προσπαθούν σήμερα κάποιοι να αμαυρώσουν, να παραχαράξουν και να υποβαθμίσουν.

Αναφέρουμε εδώ τρία ενδεικτικά παραδείγματα:

Μία αδημοσίευτη επέμβαση του Αγίου Ανθίμου της Χίου (15 Φεβρουαρίου 1960)

Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου

Τον  Αύγουστο του 1994, επισκεφτήκαμε, για μία ημέρα, την Ιερά Μονή Παναγίας Βοήθειας στη Χίο. Οι δύο απ’ τους τρεις της παρέας, είχαμε παραγγείλει για αγιογράφηση στις μοναχές του μοναστηριού, πολύ καιρό πριν, από μία μεσαίου μεγέθους εικόνα. Υπήρχε ήδη, και μία έμμεση σχέση με τη Μονή. Η μητέρα του ενός καλού μου φίλου, καταγόταν από τη Χίο και είχε βαπτιστεί από τον Άγιο Άνθιμο. Εκείνη με τη σειρά της είχε βοηθήσει αργότερα τη Μονή, σε διάφορες ανάγκες της, ιδιαίτερα την περίοδο της κουράς της μοναχής Βρυαίνης, που έγινε μετέπειτα και Ηγουμένη στη Μονή.

Οι μοναχές μάς υποδέχτηκαν με εγκαρδιότητα και εμείς προσκυνήσαμε με συστολή τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Βοήθειας, τον τάφο του Αγίου Ανθίμου και το κελί του. Ευλογημένη συγκυρία ήταν ότι, δύο χρόνια πριν, το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε προβεί στην επίσημη Αναγνώριση και Αγιοκατάταξη του Άγιου Ανθίμου, και η Μονή είχε μόλις επανεκδώσει το βιβλίο του πολιού Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτη, στον οποίο είχε ανατεθεί, χρόνια πριν, να συγγράψει το βίο του Αγίου. Τον μακαριστό Γέροντα Θεόκλητο γνωρίζαμε από το Άγιο Όρος και μας είχε μιλήσει κι ο ίδιος για το θαυμαστό πνευματικό παρασκήνιο που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της αξιόπιστης καταγραφής της ζωής του Αγίου Ανθίμου.

Η Ηγουμένη μας έδωσε από ένα αντίγραφο του εν λόγω βιβλίου και μαζί με αυτό, και μία ασπρόμαυρη φωτογραφία του Αγίου που είχε τραβηχθεί τη δεκαετία του ’50 στη Μονή. Ο Άγιος Άνθιμος στεκόταν σε στάση ευλογίας. Τη κράτησα ως θησαυρό και την έβαλα μέσα στις σελίδες του σκληρού χοντρού βιβλίου μου, για προστασία.

Οι απρόσμενες αρνητικές συνέπειες της θετικής σκέψης στην πνευματική υγεία.

Νέα κλινική μελέτη, συνιστά προσοχή στην ιδεοληψία και την αφύσικη μανία της "θετικής σκέψης", της "θετικής ενέργειας" κτλ.

Λες και η λύση δεν ήταν πάντα να βλέπεις κατάματα τα ελαττώματα και τα λάθη σου, για να τα αναγνωρίσεις, να τα αντιμετωπίσεις και να τα διορθώσεις.

Σήμερα κυριαρχεί το να μην κάνει κανείς τίποτε από αυτά, διότι οι άλλοι πρέπει να σε δέχονται όπως είσαι, χάριν της "διαφορετικότητας" που θα καλύπτει, ως ψευτομανδύας, τον εγωισμό, την έπαρση, τη ζωώδη καλοπέραση και την παραίτηση από τη ζωή -διότι το να μην αντιπαλεύεις τον κακό σου εαυτό, είναι παραίτηση και αποχή από τη ζωή. Τότε μετατρέπεσαι σε... κάτι άλλο, που είναι κι αυτό της μόδας. Ένα καθημερινό "διαφορετικό" Ζόμπι.

Σχόλιο Κλινικού Ψυχολόγου:

"Ε μα ναι! Φτάνει πια με τη θεοποιηση της θετικής σκέψης! Λες και όλα τα προβλήματα και τα δυσφορικα συναισθήματα θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας, απλά αν καταφέρουμε να σκεφτόμαστε θετικα.
Αυτό που δεν λέει το άρθρο είναι ότι η "με το στανιό" θετική σκέψη έχει μακροχρονια αρνητικά αποτελέσματα διότι είναι μια πράξη βίας στο συναίσθημα. Μια αποξένωση από οτιδήποτε αληθινό μας προβληματιζει. Ετσι, τα δύσκολα συναισθήματα μένουν να δρουν αχαλινωτα στο σκοτάδι όσο εμείς συνειδητά σκεφτόμαστε ροζ σύννεφα και πεταλούδες." Γ. Καλαρρύτης

The unexpected negative effect of positive thinking on mental health.