Η υποκρισία μας

(Σημ. το έρθρο έχει γράψει γυναίκα φιλόλογος από την Πάρο)

 

Και ξαφνικά η ελληνική κοινωνία γέμισε από οργή για την 22χρονη κοπέλα που πέταξε το νεογέννητο μωρό της. Και γέμισε ακόμα μεγαλύτερη οργή που η δικαιοσύνη δεν την έστειλε στη φυλακή αλλά την άφησε ελεύθερη. «Αν είναι δυνατόν! Την παιδοκτόνο!» διαμαρτυρήθηκε η κοινωνία. 

Βέβαια, αν η κοπέλα είχε «απαλλαγεί» από το μωρό λίγους μήνες πριν, χωρίς να το μάθει κανείς,

θα ήταν όλα καλά κι ωραία.

Η έκτρωση είναι «εντάξει» για την κοινωνία μας. Είναι «δικαίωμα» της γυναίκας. 
Όπως είναι «δικαίωμά της» («δικαίωμα» όλων ) ο έρωτας. Η ερωτική επαφή. Και αν, κατά την ... άσκηση του «δικαιώματος» αυτού, συμβεί κάποια «απροσεξία», δεν πειράζει: Έκτρωση! Διότι, η απελευθερωμένη περί τα ερωτικά κοινωνία μας, θεωρεί ότι αυτό δεν είναι «και τόσο» κακό, σαν αυτό που έκανε η κοπέλα! 

Προφανώς πιστεύει ότι πριν γεννηθεί ο άνθρωπος, δεν είναι και τόσο ... άνθρωπος. 

Ή μάλλον θεωρεί ότι δεν είναι καθόλου άνθρωπος. Καθότι, όπως πρεσβεύουν οι υλιστές, «ό,τι δεν βλέπουμε, δεν υπάρχει». 

Το μωρό στην μήτρα δεν το βλέπουμε, άρα δεν υπάρχει, άρα μπορούμε να το «αφαιρέσουμε» και να το πετάξουμε, χωρίς συνέπειες. 

Όταν όμως γεννηθεί, τότε το βλέπουμε, άρα υπάρχει, άρα είναι ανθρωποκτονία αν το σκοτώσουμε. 

Αυτή είναι, λοιπόν, η ηθική της κοινωνίας μας.

Της κοινωνίας που «δίδαξε» στην 22χρονη κοπέλα –μέσα από τα ΜΜΕ, τον κινηματογράφο, τα βιβλία, το σχολείο, τις παρέες - ότι ο «έρωτας» είναι «δικαίωμα όλων» κι ότι πρέπει να τον χαίρεται χωρίς «προκαταλήψεις» και «ταμπού». «Δεν είναι τίποτα κακό!».

Προπαντός, την δίδαξε η κοινωνία μας, να μην ακούει την Εκκλησία που λέει πως οι νέοι πρέπει να προσέρχονται παρθένοι στο μυστήριο του Γάμου. Άκου «παρθένοι»! 
Γιατί;; Κακό είναι ο έρωτας; - θυμώνει η σύγχρονη κοινωνία, που είναι «προοδευτική» και θέλει να ανατρέψει αυτές τις «ξεπερασμένες αντιλήψεις».

Έτσι, με την άδεια της κοινωνίας, κάθε χρόνο θυσιάζονται 500 χιλιάδες παιδάκια στον βωμό του έρωτα, στην Ελλάδα, με τις εκτρώσεις.

Ο θεός έρωτας, ο θεός της «αγάπης», απαιτεί ανθρωποθυσίες. «Δικαίωμά μας» λοιπόν ο έρωτας, «δικαίωμα μας» και να σκοτώνουμε τον καρπό του έρωτα, τα παιδιά μας. Αυτό που μετράει είναι η «σεξουαλική απελευθέρωση» της κοινωνίας. Σύγχρονο δόγμα, «Χαρείτε τον έρωτα!"
Επομένως, ας μην ψάχνει η κοινωνία να βρει τον ένοχο ούτε στην 22χρονη, ούτε στον νεαρό φίλο της, που χωρίς να το θέλει βρέθηκε «πατέρας». Χωρίς να το θέλει. Αυτός τον "έρωτα" ήθελε. Το "δικαίωμά του". Αλλά κάποιο λάθος έγινε... "Απροσεξία"...

Τα παιδιά αυτά, οι δύο νέοι, είναι παιδιά της κοινωνίας μας, που πρέπει να κοιτάξει στον καθρέφτη για να δει τον ένοχο της απαξίας της ανθρώπινης ζωής.

 Ένοχη για την ανθρωποκτονία είναι η ίδια η κοινωνία (εμείς όλοι...) που ανέχεται την τηλεόραση να υποδαυλίζει συνεχώς τα ερωτικά συναισθήματα με χυδαία θεάματα, που ανέχεται και το σχολείο να κάνει σχεδόν το ίδιο, μέσα από μαθήματα, εικόνες κ.λπ, που ανέχεται, αν όχι και «σπρώχνει» τους νέους από νωρίς στις σεξουαλικές σχέσεις. 

«Ξεχνάει» να τους πει, η κοινωνία, ότι στο τέλος της ερωτικής πράξης το σπέρμα του άνδρα συναντά το ωάριο της γυναίκας και δημιουργείται η νέα ζωή! Γι’ αυτό και η πράξη αυτή είναι ιερή και δεν είναι παιχνίδι! Δεν είναι "δικαίωμα" για όλους. 

«Ξεχνάει» να τους πει ότι ο άνθρωπος, μέσω αυτής της αγαπητικής ένωσης, γίνεται συνδημιουργός του Θεού! Δημιουργεί τον νέο άνθρωπο! Τον οποίο είναι φόνος να σκοτώνουμε είτε ζυγίζει 200 γραμμάρια, είτε 500 γραμμάρια, είτε 3 κιλά, γιατί η ζωή δεν μετριέται με γραμμάρια...
Αυτά «ξέχασε» να τα πει στα παιδιά της, που τώρα τα καταδικάζει για φόνο, γεμάτη υποκρισία, η «προοδευτική» κοινωνία μας...

Μπέτη Μπιζά

(trelogiannis)