Αυτή η χώρα είναι η γη των Ελλήνων!!!

Γράφει ο Χάρρυ Κλύνν

 

Δε χωράει στο ψέμα η αλήθεια… Ούτε το φως στο σκοτάδι… Δε φτάνει ο κίβδηλος λόγος να δαμάσει τα αφηνιασμένα άλογα, να γητέψει τα τρομοκρατημένα όνειρα. Με το πηχτό σκοτάδι να απλώνεται στη νεκρική κοιλάδα των μοιραίων και των δοσίλογων, οδοιπορούμε την οδό του μαρτυρίου. Σε κάθε σταυροδρόμι το εκτελεστικό απόσπασμα των τοκογλύφων, σε κάθε ανηφοριά οι φονιάδες της ιστορίας υψώνονται φαντάσματα δυσθεώρητα με μάτια κόκκινα, με στόματα γλοιώδη και λαίμαργα. Μας εκφοβίζουν, μας τρομοκρατούν… Μας πυροβολούν με λόγους δόλιους από τις τηλεοπτικές οθόνες τα αδειανά κουστούμια και τα παραγεμισμένα στόματα. Μας φτύνουν οι αρουραίοι των εφημερίδων, οι αρθρογράφοι του μεγάλου κενού, οι εθνοφθόροι και οι Ελληνόφοβοι. «Θέμα χρόνου» αποφαίνονται οι ειδήμονες με τους υπερσύγχρονους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα ατσαλάκωτα κουστούμια και τα αρπακτικά χέρια που στάζουν αίμα. Καλά κρατεί ο χορός των κερδοσκόπων και των εφιαλτών το πανηγύρι της εκφοράς των ελπίδων και των οραμάτων. Η μεγάλη ομήγυρη των αδημονούν των την απώλεια του έθνους των ανυπότακτων έχει κιόλας παραταχθεί με κάθε επισημότητα για να παρακολουθήσει το μεγάλο θέαμα. Ο δήμιος με την κουκούλα, τις πλαδαρές σάρκες και τα διάστικτα μπράτσα με τα φασιστικά σύμβολα, αναμένει το νεύμα του «Μεγάλου Στοχαστή». Κι ο «Μεγάλος Οπισθοδρομιστής» ετοιμάζεται να γυρίσει το ρολόι της ιστορίας τριάντα χρόνια πίσω. Δεν επιθυμούν να πιστέψουν οι εξαγορασμένοι, οι υπόδουλοι και οι ματαιόδοξοι στη μεγάλη στρατιά των αρίστων της ιστορίας, των λαμπρών δημιουργών, των ποιητών, των αγωνιστών της ζωής, των εργατών, των καλλιτεχνών, των ανθρώπων της τίμιας δουλειάς και του πνεύματος. Ότι είχαν να κλέψουν το έκλεψαν, ότι είχαν να προσβάλουν το πρόσβαλαν, ότι είχαν να ατιμάσουν το ατίμασαν. Ήρθε η ώρα να πετάξουν το αποστεωμένου κουφάρι του λαού στη χωματερή της εξαθλίωσης και της απέραντης θλίψης. Ήρθε ή ώρα να ανοίξουν τις πόρτες σε κυνηγούς κεφαλών, σε ζόμπι που τρέφονται με σάρκες ανθρώπινες και αίμα ζεστό… Έτσι πιστεύει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στα κελεύσματα των καιρών ο «Μεγάλος Στοχαστής», ο δειλός πολεμιστής με τη λερωμένη σκελέα, ο αποτυχημένος ταχυδακτυλουργός με τα τρεμάμενα δάχτυλα και το θολωμένο μυαλό, ο θλιβερός ψεύτης, ο αμήχανος Οδυσσέας που ούτε ταξίδι, ούτε Ιθάκη του απέμεινε, παρά μόνο η χλεύη των ανθρώπων και της ιστορίας. Ημέρα σκότους η μέρα που ξημερώνει… Έκπληκτα τα μάτια της ιστορίας βλέπουν τη λαίλαπα να πλησιάζει. Έντρομοι οι ένοχοι χειρουργοί βιάζονται να επικαλύψουν με το σεντόνι της υποταγής και της ανικανότητας το κέρινο πρόσωπο της ναρκωμένης πατρίδας. Βιάζεται το τσούρμο των θρασύδειλων και των μισαλλόδοξων να τελειώνει μια και καλή με το γένος των αδάμαστων. Το βιβλίο που λέγεται Ελλάδα πρέπει να κλείσει, η σπορά να νοθευτεί , ο αγρός με τα γεννήματα να καταληφθεί από αγριόχορτα και ζιζάνια και ακόμα μια «χαμένη πατρίδα» να προστεθεί στις τόσες χαμένες. Δεν πρέπει ούτε νερό για τα διψασμένα χείλη να περισσέψει, ούτε φαί για τους πεινασμένους την περηφάνια και την αξιοπρέπεια. Ακούστε ράκη ανθρώπινα, ξεχειλωμένα μυαλά, και κοιμισμένες συνειδήσεις… Ακούστε υπερφίαλοι αγορητές του θράσους και της ανοησίας… Ακούστε κύμβαλα αλαλάζοντα, σπιθαμιαίοι διανοητές και προσκυνημένοι υπηρέτες των ξένων συμφερόντων… Ακούστε πουλημένα τομάρια… ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΕΠΙΤΗΡΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΙΤΑ. ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ… ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ.- |

Ο ρόλος και η επιρροή της Ικαρίας στην αναγέννηση της Ορθόδοξης Πνευματικότητας

Τό μυστικό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί τοῦ Γένους.

Μιά κολλυβαδική ἱστορία στήν Ἰκαρία! 

Ὁ ἐπισκέπτης τῆς Ἰκαρίας αἰσθάνεται ἰδιαίτερη ἔκπληξη, ὅταν ἀντιλαμβάνεται, ὅτι τά τρία μεγάλα Μοναστήρια τοῦ Νησιοῦ, εἶναι ἀφιερωμένα στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου.

Ἡ Ἱερά Μονή Εὐαγγελισμοῦ Μαυριάνου ἱδρύθηκε στά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνος καί εὑρίσκεται κοντά στήν ἀκτή τῆς θάλασσας, μεταξύ τῶν χωριῶν Βρακάδες καί Ἀμάλου

Ἡ Ἱερά Μονή Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Μοντέ βρίσκεται σέ μία πευκόφυτη περιοχή στήν περιοχή τῶν Ῥαχῶν Ἰκαρίας καί σύμφωνα μέ ἐπιγραφή ἀνοικοδομήθηκε τό 1460 καί ἀνακαινίστηκε τό 1893.

Ἡ Ἱερά Μονή Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Λευκάδος στό νοτιοανατολικό μέρος τοῦ νησιοῦ, ἱδρύθηκε τό 1775, ἀπό τούς Ἁγίους Κολλυβάδες, Μακάριο ἐπίσκοπο Κορίνθου καί τόν Χίο ἱερομόναχο Νήφωνα.

Ἀπό μία σύντομη περιήγηση στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῆς Ἰκαρίας εὔκολα ὁδηγούμαστε στό συμπέρασμα, ὅτι ὁ μοναχικός ἤ μᾶλλον ὁ ἀσκητικός βίος πρέπει νά ἀναπτύχθηκε στό Νησί ἀρκετά νωρίς. Αὐτό τό μαρτυροῦν ὄχι μόνον οἱ ἀρχαῖοι Χριστιανικοί Ναοί, ἀλλά τά διάσπαρτα ἀνά τό Νησί σωζόμενα ἐρείπια κελλιῶν,[1] ὅπως καί τά πολλά, λόγῳ μορφολογίας τοῦ ἐδάφους, σωτήρια καταφύγια πιστῶν Χριστιανῶν.[2] Οἱ κάτοικοι τοῦ Νησιοῦ ζοῦσαν μέ ἔντονο τρόπο τήν ζωή καί τίς παραδόσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ὅπως μαρτυρεῖται ἀπό κείμενα διαφόρων ἐποχῶν, καθώς διαπιστώνει καί κάποιος ἀνά τήν Ἑλλάδα περιοδεύων Πνευματικός (18^ος αἰ.), ὁ ὁποῖος σημειώνει μέ ἔμφαση «...σωφρονεστέρους τῶν Ἰκαρίων οὐδαμοῦ εὗρον»[3], παρά τίς δυσκολίες καί τά δεινά τῆς ἐποχῆς, ὄχι μόνο ἐξαιτίας τῆς Τουρκοκρατίας, ἀλλά καί ἀπό τίς συνεχεῖς πειρατικές ἐπιδρομές.

Ἡ ἀποδεδειγμένη πνευματική ἀναβάθμιση τῶν Κατοίκων τοῦ Νησιοῦ σέ συνδυασμό μέ τήν  μορφολογική ὁμοιότητα τῆς Ἰκαρίας μέ τό Ἅγιον Ὄρος ἀπετέλεσαν τίς καλές προϋποθέσεις, ὥστε οἱ ἅγιοι Κολλυβᾶδες Πατέρες, πού προαναφέραμε, μετά τήν ἔξοδό τους ἀπό τό Ἁγιώνυμο Ὄρος, νά ἐγκατασταθοῦν στήν Ἰκαρία, διότι ὁ τόπος ἦταν συμβολικῶς γνώριμος καί οἱ ἄνθρωποί του παραδοσιακά εὐσεβεῖς καί ὡς ἐκ τούτου φιλόξενοι καί φιλικοί, ὅπως μέχρι σήμερα.

Μεγάλη ἐντύπωση βέβαια μᾶς δημιουργεῖ ἡ ἐμμονή τῶν Κολλυβάδων  Πατέρων στήν ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Διότι, ἐάν καί προϋπῆρχε στήν Ἰκαρία  ἀπό τά τέλη τοῦ 15^ου αἰῶνος ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Μοντέ Ῥαχῶν, ἐντούτοις κι Ἐκεῖνοι, τό Μοναστῆρι, πού ἀνήγειραν ἐκ βάθρων τό 1775, γιά νά στεγάζουν τήν ἄσκηση καί τήν προσευχή τους στήν περιοχή Λευκάδος τοῦ Ἁγίου Κηρύκου, τό ἀφιέρωσαν πάλι στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Ἀλλά καί ὅταν ἀργότερα μετακινήθηκαν στήν Σκίαθο, καί ἐκεῖ πρός τιμήν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἀνήγειραν τήν Ἱερά Μονή τους. Κάτι τό ἰδιαίτερο λοιπόν ἔθελγε τίς ψυχές τῶν ἁγίων Πατέρων σ’ αὐτή τήν ἑορτή.

Ἐπιχειρώντας νά ἑρμηνεύσουμε τήν καρδιακή αὐτή ἐπιμονή, «βυθιζόμαστε» ἐξ ἀνάγκης στό θεολογικό περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, καί  στόν «ἀπελευθερωτικό» χαρακτήρα της, καθώς σηματοδοτεῖ τήν πνευματική ἀναγέννηση, τήν νέα εὐκαιρία.

Ὁ Θεός μέ τό «ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφο καί Ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον» ξεκινᾶ δυναμικά τήν ἀναδημιουργία τοῦ κόσμου θέτοντας ὡς κέντρο του τόν νέο Ἀδάμ, τόν Χριστό, τήν ἐνσάρκωση τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας, πού νικᾶ καί αὐτόν τόν θάνατο, ἀφοῦ εἶναι καί προσφέρεται ὡς ἡ ὄντως Ζωή.

Γίνεται ὁ ἴδιος Εὐ-αγγελισμός, χαρούμενο ἄγγελμα δηλαδή, γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἀγωνίζεται νά ἀποτινάξει τή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας καί ἡ μεγάλη του ἐλπίδα μαζί. Μιά  ἐλπίδα, που ἀνανεώνεται εἰς τό διηνεκές, ἀφοῦ ταυτίζεται μέ τόν Χριστόν. Ἐρχόμενος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος μέσα ἀπό τήν ἑορτή καταργεῖ τήν δύναμη τῆς ἁμαρτίας καί τήν ἰσχῦν τοῦ θανάτου ὁδηγῶντας τόν ἄνθρωπο στήν ἐλευθερία καί τή σωτηρία του. Στην οὐσιαστική αὐτοπραγμάτωσή του. Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν ἄλλη, ἀγωνιζόμενος ἐναντίον τῆς εὐπερίστατης ἁμαρτίας, ἀποκτᾶ τήν ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Ζῶντας τήν ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νά ἀποτινάξει κάθε ζυγό ἀπό τον τράχηλό του, βρίσκει τό σθένος νά ἀγωνισθεῖ γιά τήν ἀνεξαρτησία του ἀπό τήν ὁποιαδήποτε σκλαβιά.

Αὐτή ἦταν καί ἡ κεντρική ἰδέα τοῦ μεγάλου πνευματικοῦ Φιλοκαλικοῦ κινήματος τῶν Κολλυβάδων, πού ἀναπτύχθηκε τόν 18^ο αἰῶνα. Μέ ἀφετηρία τό πνευματικό περιεχόμενο τῆς Ἑορτῆς προώθησαν ἕνα εἶδος ἐπανευαγγελισμοῦ τοῦ ὑπόδουλου Ὀρθοδόξου Γένους. Θέλησαν να ἐμψυχώσουν τό ὑπόδουλο γένος χρησιμοποιώντας τίς ἀνεξάντλητες καί σωστικές δυνάμεις τῆς ὀρθόδοξης λατρείας καί πνευματικότητας. Προέβαλαν ἐναγωνίως ἀνάμεσα στ’ ἄλλα τή συχνή θεία Μετάληψη, τήν τιμή τῆς Κυριακῆς, ὡς κατ’ ἐξοχήν ἡμέρας Ἐκκλησιασμοῦ καί θείας Κοινωνίας, τή μελέτη τῶν πατερικῶν, ἀσκητικῶν καί νηπτικῶν κειμένων, τά ὁποῖα ἐξέδωσαν πρός ὠφέλειαν τῶν πιστῶν μέ πολλούς κόπους καί θυσίες. Ἔδωσαν ἔμφαση στήν ἄθληση τῶν Νεομαρτύρων τῆς Τουρκοκρατίας. Ὡς πνευματικοί καί ἐξομολόγοι τους, ἐνεθάρρυναν τούς Νεομάρτυρες στήν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τοῦ Τούρκου δυνάστη καί στό μαρτύριό τους, ὅπως συνέβη καί μέ τόν ἅγιο Νεομάρτυρα Γεώργιο ἀπό τήν Χώρα τῆς Σάμου. Οἱ Κολλυβάδες ἐμπλούτισαν τό ἑορτολόγιο μέ τή μνήμη τῶν Νεομαρτύρων, ἐξέδωσαν πρός τιμήν τους Ἀκολουθίες, στίς ὁποῖες ἐξυμνοῦσαν τούς βίους καί τόν ἡρωϊσμό τους ἔναντι τῆς Ὀθωμανικῆς Ἀρχῆς. Ἔτσι ἔδωσαν θάρρος στό ὑπόδουλο Γένος, στήριξαν πνευματικά τήν ἐξέγερση καί προετοίμασαν μυστικά καί ἐκ Θεοῦ τήν πορεία τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας.

Τό ὑπόδουλο Γένος εἶχε πλέον τή δυνατότητα νά ἀνελιχθεῖ πνευματικά καί ν’ ἀντιμετωπίσει ὄχι μόνο τόν κίνδυνο τοῦ ἰσλαμισμοῦ ἀπό τήν Τουρκοκρατία, ἀλλά καί τήν πρόκληση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος μέ ὕπουλο τρόπο προωθοῦσε τήν ἐκκοσμίκευση καί τή λογικοκρατία.

Γιά τόν λόγο αὐτό καί ἡ Ἐθνική μας παλιγγενεσία ὁρίσθηκε νά λάβῃ ἀρχή ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, στίς 25 Μαρτίου τοῦ 1821!

Οἱ Ἅγιοι, λοιπόν, Κολλυβᾶδες Πατέρες μέ τήν ἰδιαίτερη λατρευτική τιμή καί ἀνοικοδόμηση ἱερῶν Μονῶν πρός τιμήν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου μαρτυροῦσαν, ὅτι ἡ  πνευματική ἀπελευθέρωση ὁδηγεῖ στήν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἔθνους. Μέσον γιά τήν πραγματική ἐλευθερία, ἡ διαρκῶς ἀνανεούμενη ἐλπίδα. Τρόπος γιά τήν ἀνανέωση τῆς ἐλπίδος, τό πανηγύρι τοῦ χαρμοσύνου μηνύματος τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο γιά τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου.

Τό θεολογικό περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου μπορεῖ ν’ ἀποτελέσει καί γιά τό σύγχρονο Ἕλληνα τήν διαρκῶς ἀνανεούμενη ἐλπίδα γιά τόν ἀγῶνα τῆς καρδιᾶς του ἐνάντια σέ κάθε τί, πού δυναστεύει τη ζωή του ἤ ἀπειλεῖ τήν πνευματική του ἀκεραιότητα. Ἀρκεῖ ὁ ἀγῶνας νά διεξάγεται μέσα στά πλαίσια, πού ἡ Ἐκκλησία μας ὁρίζει, μέ πίστη στόν Χριστό, ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτή, μέ γνώμονα τή διάκριση καί μέ κριτήριο τήν ἀγάπη.

Ἀρχιμανδρίτης

Σωτήριος Κοσμόπουλος

---

[1] Βλ. Ἰωάννου Μελᾶ, Ἱστορία τῆς Νήσου Ἰκαρίας, ἀπό τῆς καταλήψεως τῆς Νήσου ὑπό τῶν Τούρκων μέχρι τῆς Ἐποχῆς μας, τ. 2, Ἀθῆναι 2001, σ. 261

[2] «Κάτωθεν τῆς  μονῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ πρός τό βόρειον μέρος εὕρηται βράχος λελαξευμένος, ἐφ’ οὗ ὑπάρχουσι γεγλυμμένα γράμματα δυσανάγνωστα, ὧν μόλις διακρίνεται ἡ λέξις ΑΙΤΩΙ 1370, ταῦτα δέ οἱ ἐγχώριοι ἀνάγουσι εἰς εἰκονοφίλους, καταδιωκομένους ὑπό τῶν εἰκονομάχων καί εἰς τήν νῆσον ταύτην καταφυγόντας». Κῶδιξ Ἱερᾶς Μονῆς Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Λευκάδος Ἰκαρίας, σ.5

[3] Βλ. Ἐπαμεινώνδα Σταματιάδη, Ἰκαριακά, 1893, σσ. 103-104

ΑΛΩΣΕΙΣ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

           

            Το 1453 δεν επήλθε η πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Αυτή είχε συμβεί το 1204 κατά την Δ΄ Σταυροφορία. Οι Τούρκοι βρήκαν μία κεφαλή χωρίς σώμα, μία Κωνσταντινούπολη χωρίς ενδοχώρα. Το κτύπημα που κατέφεραν οι Φράγκοι στην Ορθόδοξη Ρωμηοσύνη και η κατανομή των εδαφών της Αυτοκρατορίας άνοιξαν τον δρόμο για τη δεύτερη Άλωση από τον Μωάμεθ τον Πορθητή. Εκείνη τη χρονιά, το 1204, ανιχνεύουμε και τη γέννηση του Νέου Ελληνισμού. Το βυζαντινό κράτος παύει πλέον να είναι πολυεθνικό με ελληνικό πολιτισμό και στη θέση του εμφανίζονται μικρά κράτη αμιγώς ελληνικά. Η Νίκαια πρωτίστως, αλλά και η Ήπειρος και η Τραπεζούντα είναι τα πρώτα εθνικά κράτη στα Βαλκάνια. Εκφράζουν την ελληνορθόδοξη ελπίδα και γεννούν τη Μεγάλη Ιδέα. Το μυστικό της επιβιώσεως του Ελληνισμού μετά το 1453 βρίσκεται στην ιδεολογία και στα κείμενα των ανθρώπων που στελέχωσαν το κράτος της μικρασιατικής Νικαίας από το 1204 μέχρι το 1261, όταν αυτό το  κράτος έδιωξε τους Λατίνους από την Κωνσταντινούπολη.

            Το μυστικό αυτό λέγεται: Πίστη στην διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Και είναι χρήσιμο να το θυμόμαστε τώρα που διερχόμαστε μία ηθική, πνευματική και οικονομική κρίση. Τώρα που πολλές μικρές αλώσεις απειλούν το έθνος μας με απώλεια ταυτότητος και προσανατολισμού. Από το 1204 μέχρι και τον Κυπριακό Αγώνα του 1955-59 η πίστη στη συνέχεια του Ελληνισμού μάς κρατούσε όρθιους. Περάσαμε αλώσεις, δουλείες, σταυρώσεις, μαρτύρια, αλλάξαμε κατακτητές, αγωνισθήκαμε σε καιρούς πολεμικούς ή ειρηνικούς, προδοθήκαμε από συμμάχους και υπονομευθήκαμε από μισθοφόρους και από φορείς ξενόφερτων ιδεών, αλλά επιβιώσαμε. Γιατί πιστεύαμε στον εαυτό μας, στο παρελθόν μας και στο μέλλον μας.

            Ήδη από το 1204 αυτή την πίστη στη συνέχεια του Ελληνισμού εκφράζουν οι Αυτοκράτορες της Νικαίας. Ο Θεόδωρος Λάσκαρις Α΄, ο Ιωάννης Δούκας Βατάτζης, ο Θεόδωρος Λάσκαρις Β΄. Αποτελεί άφθαστο μάθημα αξιοπρεπείας και ιστορίας η απάντηση του Βατάτζη -Θρακιώτη από το Διδυμότειχο- προς τον Πάπα Νικόλαο το 1237. Ο ηγέτης ενός μικρού κράτους του καθημαγμένου Ελληνισμού απαντά προς τον Πλανητάρχη της εποχής, αφού ο Παπικός θρόνος έστρεψε τους Σταυροφόρους προς την Κωνσταντινούπολη αντί για την Ιερουσαλήμ. Γράφει, λοιπόν, ο ελεήμων και ευλαβής Ορθόδοξος Αυτοκράτωρ ότι ο ίδιος και οι υπήκοοί του κατάγονται από το αρχαίο γένος των Ελλήνων από το οποίο άνθισε η σοφία για όλο τον κόσμο και ότι οι περισσότεροι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες ήσαν και αυτοί Έλληνες. Και προσθέτει ότι    στους Έλληνες εδόθη η Κωνσταντινούπολη από τον Μέγα Κωνσταντίνο και ότι πιστοί στην ιστορία μας και στις παραδόσεις μας θα αγωνισθούμε για να απελευθερώσουμε την Κωνσταντινούπολη και να την ξανακάνουμε ορθόδοξη και ελληνική. Αν θέλαμε να κρίνουμε με σημερινά δεδομένα ο Ιωάννης Βατάτζης είναι ο ηγέτης της δυσπραγούσης Ελλάδος και ο Πάπας είναι το Δ.Ν.Τ. Τότε είχαμε ηγέτες που ύψωναν φωνή εθνικής υπερηφανείας προς τους ισχυρούς. Τώρα άραγε έχουμε;

            Αυτή η πεποίθηση στη συνέχεια του Ελληνισμού έδωσε δύναμη στους προγόνους μας μετά την Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς. Έστω και αν χρησιμοποιούσαμε εναλλάξ τα εθνικά ονόματα Ρωμηός, Γραικός και Έλληνας ουδέποτε χάσαμε την εθνική μας συνείδηση που ήταν άρρηκτα δεμένη με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η πίστη στη διαχρονικότητα του Γένους διατρανώθηκε μέσα από αναγνώσματα όπως η Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου και η Αχιλλιάς, μέσα από την εμμονή στην Ελληνική γλώσσα , μέσα από την αναπαράσταση Αρχαίων σοφών στον πρόναο πολλών εκκλησιών, μέσα από ποιήματα και δημοτικά τραγούδια, μέσα από κηρύγματα και ομιλίες λογίων. Η συνέχεια του Ελληνισμού ενέπνευσε τον Ρήγα, τους κλεφταρματολούς, τις διακηρύξεις και τα Συντάγματα του 1821, τον Διονύσιο Σολωμό που καλεί τους Τριακόσιους του Λεωνίδα να σηκωθούν και να έλθουν κοντά μας. Σήμερα που περνούμε μία πολλαπλή κρίση αναμένουμε από τους πνευματικούς ταγούς μας να ξαναμιλήσουν γι’ αυτή τη διαχρονικότητα του Έθνους, να μάς δώσουν διδάγματα από την Αρχαιότητα, το Βυζάντιο, την Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία, να μας ποτίσουν με το κρασί του ’21 που έλεγε ο Κωστής Παλαμάς. Κι όμως βλέπουμε ορισμένους από αυτούς τους διανοουμένους μας να μάς δηλητηριάζουν με σάπιες πνευματικές τροφές. Αρνούνται τη συνέχεια του Ελληνισμού, χλευάζουν την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας, αφελληνίζουν την παιδεία μας, εισάγουν στρατιές μισθοφόρων από διάφορες χώρες στο όνομα ενός κίβδηλου ανθρωπισμού, αποδομούν την Παιδεία μετατρέποντας τα σχολεία σε κέντρα ταχύρρυθμης εκπαίδευσης Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και αφήνοντας τα παιδιά χωρίς πρότυπα, χωρίς αξίες.

            Μπορούμε και δικαιούμαστε να βγούμε από την κρίση. Αρκεί να μη ξεχάσουμε το μυστικό των προγόνων μας. Να αντισταθούμε στις ηθικές, πνευματικές και οικονομικές αλώσεις προτάσσοντας τη συνέχεια του Ελληνισμού. Να μετατραπούμε σε μία δυναμική ηθική πλειοψηφία,  η οποία με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο θα βάλει στο περιθώριο τους διανοουμένους της συμφοράς και θα ξανασυνδέσει τις τύχες της Ελλάδας, της Κύπρου και των Αποδήμων με το γάργαρο νερό της διαχρονικής ελληνικότητας, το μόνο που μάς ξεδιψά και μας ξεπλένει. Να βάλουμε στο περιθώριο τις υλιστικές ιδεολογίες που αποχαυνώνουν τους νέους μας μιλώντας τους είτε για τη νομοτέλεια της δικτατορίας του προλεταριάτου είτε για τη νομοτέλεια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία γκρέμισε τα σύνορα για να φέρει τελικά στην Ευρώπη τα προβλήματα των αμερικανικών τραπεζών.                   

Το πνεύμα του Ελληνισμού ήταν πάντα αγωνιστικό και αντιστασιακό. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν υπετάγη στους όρους του Μωάμεθ, αλλά έπεσε μαχόμενος. Οι σημερινές μάχες δεν θα δοθούν με σπαθιά, αλλά με ιδέες και ιδανικά. Αρκεί να ξαναπιστέψουμε στη συνέχεια του Ελληνισμού! H αγωνιστικότητα του  Παλαιολόγου και των συμμαχητών του στέλνει μηνύματα και για το σήμερα. Η αντίσταση των τελευταίων μαχητών της Κωνσταντινουπόλεως και το "πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών" εμπνέει έκτοτε τα ΟΧΙ του Ελληνισμού. Το 1940 κατά του Μουσσολίνι, το 1941 κατά του Χίτλερ, το 1944-49 κατά της ένοπλης επιβολής του Σταλινισμού,  τον συνεχή αγώνα της Κύπρου από το 1955 μέχρι σήμερα κατά της αποικιοκρατίας και του αφελληνισμού.

            Το ευχάριστο είναι ότι ο Ελληνισμός και στις ημέρες μας λέει ΟΧΙ σε θέματα υψίστης εθνικής, κοινωνικής και πολιτιστικής σημασίας, παρά τις προσπάθειες που κάνουν οι ψευδοπροοδευτικοί και οι οπαδοί της εθνικής μειονεξίας. Με συλλαλητήρια είπαμε ΟΧΙ στην παραχώρηση του ονόματος και του πολιτισμού της Μακεδονίας. Με λαοσυνάξεις διαμαρτυρηθήκαμε για τη διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητές μας και αντιδράσαμε στα πολυπολιτισμικά πρότυπα που θέλουν να εξευτελίζουν την πλειοψηφία στο όνομα διαφόρων μειοψηφιών. Αντιδράσαμε παντοιοτρόπως στο απαράδεκτο βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού που αγιοποιούσε τους Οθωμανούς, τους Νεοτούρκους και τους σφαγείς της Μικρασίας και του Πόντου και τελικά το αποσύραμε. Τα αδέλφια μας στην Κύπρο είπαν και θα ξαναπούνε ΟΧΙ στο ρατσιστικό και αντιδημοκρατικό σχέδιο Ανάν. Τα αδέλφια μας του Βορρά αγωνίζονται για τη διαφύλαξη της ελληνικής παιδείας και εθνικής ταυτότητας στη Χειμάρρα, στο Αργυρόκαστρο, στην Κορυτσά, στο Μοναστήρι, στο Κρούσοβο. Οι Ένοπλες Δυνάμεις μας βροντοφωνάζουν καθημερινά ΟΧΙ στον Νεο-οθωμανισμό του Ερντογάν και του Νταβούτογλου. Συνεχίζουν να υπεραμύνονται του πατρίου εδάφους και να χαρίζουν στο Έθνος νέους ήρωες όπως ο Καραθανάσης, ο Βλαχάκος, ο Γιαλοψός, ο Ηλιάκης κ.α. Και ο κακοπληρωμένος και ελλιπώς εκπαιδευμένος αστυνομικός μας δίνει καθημερινά με κίνδυνο της ζωής του τη μάχη κατά της εισαγόμενης εγκληματικότητας, της οποίας ηθικοί αυτουργοί είναι οι θολοκουλτουριάρηδες οπαδοί της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας».

Σήμερα οφείλουμε να συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο. Οι σημερινές αλώσεις είναι μικρές και καθημερινές. Άρα ύπουλες και εξίσου επικίνδυνες. Η υπονόμευση της γλώσσας μας, η άγνοια της ιστορίας μας, η ξενομανία, οι συκοφαντίες κατά της Ελληνορθοδόξου Παραδόσεως μας, οι εδαφικές διεκδικήσεις των γειτόνων, η  διαστρέβλωση και πλαστογράφηση της ιστορίας του 1821,  της Κύπρου και της Μακεδονίας, όλα αυτά και πολλά άλλα έσωθεν ή έξωθεν προερχόμενα αποτελούν μικρές αλώσεις που απαιτούν γνώση, αντίσταση και μαχητικότητα. Δεν αρνούμαστε την επικοινωνία και την συνεργασία με άλλους λαούς και πολιτισμούς. Ο Ελληνισμός ποτέ δε κλείστηκε στο καβούκι του. Θα αρνηθούμε όμως την αφομοίωση, την αλλοτρίωση, τις γκρίζες ζώνες. Θα αγωνισθούμε με όπλα πρωτίστως πνευματικά και ηθικά. Και θα διδασκόμαστε από την Παράδοση και το βίωμα της Εκκλησίας μας. Η Άλωση και οι μετέπειτα εξελίξεις μάς διδάσκουν ότι τελικά επιβιώσαμε μέχρι σήμερα χάρις στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Διότι η Ορθόδοξη Παράδοση είναι Σταυροαναστάσιμη. Μας θυμίζει ότι μετά την  κάθε Σταύρωση του Γένους ακολουθεί η Ανάσταση! Αυτό εύχομαι  για την οικονομικά και γεωπολιτικά χειμαζομένη Ελλάδα μας!