Ο Γιώργος Παπανδρέου, εκφράζοντας μια ιστορική ήττα, σηματοδοτεί με την παραίτησή του την αναγκαστική, άτακτη υποχώρηση ενός πρωθυπουργού βιαίως, στη σφαίρα των τελεσιγράφων των εταίρων - δανειστών μας. Ακόμη κι αν δεν οργίαζαν οι φήμες περί χρεοκοπίας, οι γερμανικές απειλές και τα σενάρια της δραχμής, οι περισσότεροι Έλληνες σφράγισαν μέσα τους τις ανατριχιαστικές εξελίξεις. Συνειδητά ή ασυνείδητα, ο πρωθυπουργός του Μνημονίου γκρέμισε τη χώρα και παρέδωσε τα κλειδιά της στους Γερμανούς. Και την περασμένη Κυριακή εγκατέλειψε νύκτωρ την εξουσία!
Τα φανταστικά και αναπόδεικτα, αλλά τετράγωνης λογικής σενάρια, ότι εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία, θα τον κυνηγούν. Ότι έγκαιρα είχε επιλεγεί ως ο πλέον «εύχρηστος» πρωθυπουργός για να οδηγήσει πειθήνια τη χώρα σε παραίτηση από την εθνική της κυριαρχία, καθιστώντας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έμμεσο ρυθμιστή των οικονομιών της Ευρωζώνης. Την κερκόπορτα, για να μην εισβάλει η «τρόικα» και λεηλατήσει τη ζωή μας, δεν τη φύλαξε κλειστή. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να αποδείξει ότι προσυνεννοημένα την άνοιξε στους γύπες.
Ενώ απροκάλυπτα και κραυγαλέα, τον τελευταίο καιρό, μαίνονταν, στην κυριολεξία, οι διαχειριστές της δανειοδότησης και τα διεθνή πολιτικά τους υποστυλώματα να συναινέσει και η ΝΔ στις πρωτοφανείς για τα διεθνή χρονικά εξασφαλίσεις που απαιτούν τα Μνημόνια. Λυσσώδης ήταν η απαίτηση των δανειστών μας να συνυπογράψει οπωσδήποτε και η αξιωματική αντιπολίτευση τους εξωφρενικούς όρους της νέας δανειακής σύμβασης. Και ο Αντώνης Σαμαράς υπέκυψε. Η ΝΔ, όμως, έχει δηλώσει πως θα ψηφίσει μόνο όσα αφορούν στο δάνειο και στην έκτη δόση και ότι δεν δέχεται, φυσικά, εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Αλλά η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας υπάρχει στη δανειακή σύμβαση –όπως συνέβη και στην πρώτη δόση–, άρα συναινεί ο Σαμαράς, αφού ψηφίζει το δάνειο...
Άραγε περιγράφεται η «κόκκινη γραμμή», πέραν της οποίας δεν θα υπάρξει άλλη καταστροφή; Με τη νέα συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου, όμως, εκτός του ότι είναι εξαιρετικά επαχθής για την ελληνική πλευρά, ο Παπανδρέου ανέθεσε την «ανοικοδόμηση» της χώρας στους ξένους, υποθήκευσε την εθνική κυριαρχία και εκχώρησε εξουσία άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής στους δανειστές μας. Το πολυεθνικό κλιμάκιο που αναμένεται να εγκατασταθεί στη χώρα μας ως «υποβοηθητικό εργαλείο» της τρόικας θα έχει διευρυμένες αρμοδιότητες, που θα γίνουν αντικείμενο ξεχωριστής συμφωνίας με την ελληνική κυβέρνηση.
Στην κατάσταση που είμαστε δεν είναι ακόμη σαφές ποιες ημερομηνίες θα αποκτήσουν ιστορική αξία. Κι ακόμη περισσότερο φοβούμαι μήπως προκύψει μια κοινωνία με άτομα επιθετικά σε «εμπόλεμη» κατάσταση –και συμπεριφορά– το ένα με το άλλο. Θα υπάρχει, άραγε, σε μια τέτοια κοινωνία το ύψιστο αγαθό της κοινωνικής ηθικής;
Τις τελευταίες ημέρες του Οκτωβρίου του 1898, η Ελλάδα τέθηκε υπό οικονομικό έλεγχο, λόγω αδυναμίας πληρωμών. Στα τέλη Οκτωβρίου του 2011 η Ελλάδα μπαίνει σε καθεστώς «ενισχυμένης εποπτείας». Καθεστώς ενισχυμένης επαιτείας, δηλαδή θεσμική θωράκιση της επιτροπείας, δημιουργία ενός «πρότυπου προτεκτοράτου».
Ο υπερήφανος (!) για την πολιτική του Μνημονίου πρωθυπουργός είναι ο πατέρας μιας πρωτοφανούς τραγωδίας: Μας έφτασε στο σημείο ώστε ο μόνος τρόπος για να σωθεί πια η χώρα, την οποία ο ίδιος και η κυβέρνησή του από ανικανότητα και δοσιλογική συμπεριφορά διέλυσαν, να είναι το να λιώσουν οι άνθρωποί της. Γιατί αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα. Την τραγωδία ότι η σωτηρία της Ελλάδας, που είναι και πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα, περνά πια μονάχα μέσα από τον αποδεκατισμό των πολιτών της.
Και όσο αποσαθρώνεται το κράτος πρόνοιας, όσο συρρικνώνεται η εμπιστοσύνη στο κράτος δικαίου, τόσο χαλαρώνουν οι κοινωνικοί δεσμοί των μεγάλων συνόλων και φυραίνει η συνοχή της πολιτικής κοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο κλονισμού του πολιτικού κόσμου, η ωμή αλήθεια παρουσιάζεται ως µία βασική λογική: Ήταν η τελευταία µας ευκαιρία. Αλλά για την ουσία της κρίσης δεν μιλά κανείς. Και η ουσία είναι η «συνταγή» του Μνημονίου, που έσπρωξε τη χώρα στην κατάρρευση, χωρίς να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Χωρίς να βελτιώσει κανένα οικονομικό μέγεθος. Χωρίς να βοηθήσει πουθενά.
Ποιος θα μας έλεγε ότι η Ελλάδα του (κίβδηλου) σοσιαλισμού θα κυκλοφορούσε διεθνώς ως μια χειρότερη εκδοχή της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Λετονίας, της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας, στις οποίες παρενέβη το ΔΝΤ; Ποιος θα μας έλεγε ότι θα τελούσε υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας; Ποιος θα μας έλεγε ότι η δημοκρατία, που, βεβαίως, δεν στηρίζεται στην ιδέα πως οι ψηφοφόροι αποφασίζουν σωστά, αλλά στο δικαίωμά τους να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις –όποιες κι αν είναι οι συνέπειες–, θα χρησιμοποιούνταν ως άλλοθι για τη νομιμοποίηση του Μνημονίου και θα εξαγόταν για παραδειγματισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Αλλά η τρέχουσα κρίση, το εφιαλτικό φάσμα πείνας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και ο διεθνής εξευτελισμός της αξιοπρέπειας των Ελλήνων λειτούργησαν ως καταλύτης κοινωνικής αφύπνισης. Ευτυχώς...
ΖΕΤΑ ΖΗΚΟΥ
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 10/11/11
