Του Στέλιου Παπαθεμελή
Στον λόρδο Πάλμερστον αποδίδεται η κυνική, αλλά φευ αληθινή διαπίστωση ότι στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν αιώνιες φιλίες και σταθερές συμμαχίες αλλά μόνον αιώνια και σταθερά συμφέροντα.
Τις επιλογές συμφερόντων τις κάνουν κατ’ αρχήν οι μεγάλοι. Αλλά και όσοι από τους μικρούς διαθέτουν ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης και αυτοσυνειδησία συνέχειας.
Αυτοί που υπολειτουργούν σ’ αυτές τις «αισθήσεις», σέρνονται ως δεδομένοι και δορυφοροποιημένοι.
Δομική δυσίατη παθογένεια της εξωτερικής μας πολιτικής, η μαζοχιστική εμπιστοσύνη τους σε φιλίες που είναι έχθρες και συνεργασίες που είναι υπονομεύσεις.
Και τούτο ενώ η γεωπολιτική και γεωστρατηγική θέση Ελλάδος και Κύπρου είναι μοναδικές και αναντικατάστατες. Εν τούτοις η άνευ όρων και ορίων παράδοσή μας στα κελεύσματα του Ευρωατλαντισμού (για την οικονομία του Ευρωφιλελευθερισμού) μηδενίζουν τη διαπραγματευτική μας θέση. Άλλωστε εθνικό μας δόγμα παραμένει αναλλοίωτα το «δεν διεκδικούμε τίποτε»!
Ερήμην των Ελλήνων, δημιουργήθηκε λόγω της απροσδόκητης τουρκοϊσραηλινής ρήξης, η οποία πάντως δεν πρέπει να θεωρείται τελεσίδικη, ευνοϊκή συγκυρία για την άσκηση εκ μέρους Ελλάδας-Κύπρου μιας διαφορετικής και οπωσδήποτε θετικής για τα εθνικά μας συμφέροντα πολιτικής.
α. Το Ισραήλ έχει τώρα πια απόλυτη υπαρξιακή ανάγκη του γεωστρατηγικού ελλαδικού και κυπριακού χώρου. Χωρίς αυτόν θα διατρέξει έσχατον κίνδυνο.
β. Το Ισραήλ κυβερνά τις ΗΠΑ. Ό,τι οι Έλληνες απαξίωσαν να το επιτύχουν αυτόνομα (το μπορούσαν και το μπορούν με το πολιτικό χρήμα και την εκλογική δύναμη της Ομογένειάς μας), τους προσφέρεται «τύχη αγαθή» επειδή οι Εβραίοι τα έσπασαν με τους Τούρκους.
γ. Η εβραϊκών συμφερόντων αμερικανική Noble Energy, θα εγκαινιάσει το γεωτρύπανό της στο κυπριακό «οικόπεδο 12» με τη συνεργασία των κυβερνήσεων Κύπρου και Ισραήλ.
δ. Πρώτη φορά στην μετά Τάσσον φάση, η Λευκωσία χειρίζεται εύστοχα και ανυποχώρητα-ελπίζουμε μέχρι τέλους-ένα υπαρξιακό της ζήτημα.
Ο κατά σύστημα τουρκόφιλος αμερικανικός παράγων είναι με τους Τούρκους όταν αυτοί είναι με το Ισραήλ. Όταν δεν είναι, αφήνει τον νεοοθωμανό να «γαυγίζει», να αφρίζει και να απειλεί βέβαιος ων ότι χωρίς αμερικανικές πλάτες δεν δαγκώνει και αν παρά πάσαν διαφορετικήν εκτίμηση αποπειραθεί, η προειδοποίηση είναι ότι οι αμερικανικές ενεργειακές εταιρείες λειτουργούν υπό την προστασίαν του 6ου Στόλου και των αεροπλανοφόρων του.
Βέβαια το τουρκικό Επιτελείο επεξεργάζεται διαρκώς και καινούρια επιθετικά σενάρια κατά Κύπρου και Ελλάδος (πρβλ. ανάλυση Δ.Κ.Κωνσταντακόπουλου, Κόσμος του Επενδυτή,20-21/8/11).
Οργή προκαλεί η διαβόητη «Βιβλιοθήκη» των τουρκικών επιχειρησιακών σχεδίων, μεταξύ των οποίων η κατάληψη μεγάλου ελληνικού νησιού, η εμπλοκή με ελληνικά μαχητικά και η προβοκατόρικη αυτοκατάρριψη τουρκικού για να κορυφώσει την ένταση. Οι νεοοθωμανοί έχουν μετατρέψει αντιστάσεως μη ούσης, το Αιγαίο σε μια απέραντη αεροναυτική μηχανή έμπρακτης αμφισβήτησης των ελληνικών δικαιωμάτων, αδιακόπως κλιμακούμενου στρατιωτικού εκβιασμού μας και βίαιου εξαναγκασμού μας σε υποχωρήσεις και παραχωρήσεις.
Η διαρκής αναπαραγωγή προκλητικών διεκδικήσεων από τους απέναντι και η απίστευτη ανεκτικότητα εκ μέρους μας που συχνά εγγίζει τα όρια της «αναισθησίας», καλλιεργεί στον εχθρό την δικαιολογημένη πεποίθηση ότι ο αποδέκτης των αναπάντητων προκλήσεών του είναι ευάλωτος και ψοφοδεής.
Η Τουρκία είναι ορκισμένος εχθρός μας. Πείσμων και αμετάλλαχτη στρατηγική της είναι η συρρίκνωση και η μετατροπή του Ελληνισμού σε δορυφόρο, νεοραγιά του νεοοθωμανισμού. Πάσα άλλη προσέγγιση της νεοοθωμανικής πολιτικής είναι αφελής. Στις διαβόητες «διερευνητικές» συνομιλίες που εγκαινίασε το 1999 ως ΥΠΕΞ ο νυν πρωθυπουργός επένδυσε πλείστες, αλλά φρούδες ελπίδες. Αυτές με μια ενδιάμεση προσγείωση επί Μολυβιάτη-του αποδίδεται η δήλωση «συνεχίζουμε τις «διερευνητικές» μόνο και μόνο για να μη τις διακόψουμε»-απογειώθηκαν εκ νέου επί Μπακογιάννη για να συνεχίσουν…ιπτάμενες μέχρι σήμερα, 50η συνάντηση. Να τα…εκατοστήσουν!
Ο κ. Σημίτης επαίρονταν το 2004 ότι βρίσκεται «μια ανάσα» από την τελική συμφωνία. Ποια συμφωνία; Την απεκάλυψε πρόσφατα ο Τούρκος διαπραγματευτής Μπουλούκμπασι (πρβλ. την Κύρα Αδάμ, Ελευθεροτυπία 20/8/11). Οι «διερευνητικές» (τάχα συνομιλίες) διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν το 1978. Η Άγκυρα επέβαλε στην Ελλάδα την ερμηνεία ότι οι «συνομιλίες» αναστέλλουν το δικαίωμα οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ και μολονότι ο εγκυρότατος διευθυντής της νομικής υπηρεσίας του ΥΠΕΞ, αείμνηστος Κώστας Οικονομίδης απέδειξε το αντίθετο, επί 33 χρόνια εμείς απέχουμε. Στο ίδιο διάστημα μέσω ICAO, NATO και λοιπών «δημοκρατικών δυνάμεων», η Άγκυρα επεκτείνει, εδραιώνει και νομιμοποιεί ανύπαρκτα δικαιώματα σε Αιγαίο, Θράκη, Κύπρο.
Ο Ελληνισμός απειλείται και χρειάζεται τάχιστα στρατηγικό εταίρο για να υπερασπισθεί την ακεραιότητά του. Να ψάξουμε για αληθινούς συμμάχους. Θα τους βρούμε! Διαθέτουμε σοβαρότατες αντιπαροχές. Όμως να τις διαπραγματευθούμε. Για την ΑΟΖ το κυπριακό παράδειγμα είναι μέγιστο μάθημα. Εμπρός για συνεργασίες με εταιρείες που έχουν πίσω τους δύναμη πυρός που θα μαζέψει τους νεοοθωμανούς στην «τρύπα» τους.
