Σωτήρης Μητραλέξης
Εξετάζοντας το ζήτημα του χρόνου, ο Αριστοτέλης αναρωτιέται κατά πρώτον αν ο χρόνος υπάρχει πραγματικά, αν όντως συγκαταλέγεται στα υπαρκτά ή όχι (πότερον τῶν ὄντων ἐστὶν ἢ τῶν μὴ ὄντων, εἶτα τίς ἡ φύσις αὐτοῦ: Φυσικά 217b 29). Την ίδια ερώτηση πρέπει να θέσουμε προκειμένου περί του κόμματος των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων». Πέρα από την φιλοδοξία διαφόρων minores, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» προέκυψαν από την απολύτως πραγματική απόσχιση του «αντιμνημονιακού» (με την έννοια του «να καούν τα κάρβουνα»), δραχμικού και αρκούντως αντιευρωπαϊκού σκέλους της παράταξης δεξιότερα του κέντρου. (Δεν προσπαθούμε εδώ να καταγγείλουμε αυτές τις τάσεις, απλώς διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν).
Η σύνδεση μέχρις ταυτίσεως της αντιμνημονιακότητας, του δραχμικού πόθου και της καχυποψίας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση που καταλήγει σε πολιτική εχθρότητα μαζί της δεν είναι καθόλου αυτονόητη ούτε κατ’ ανάγκην φυσιολογική, το ένα δεν συνεπάγεται αναγκαστικά το άλλο, όμως οι συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες εκείνης της περιόδου, τα διλήμματα που επικράτησαν και εν τέλει η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων δεσμεύει το συγκεκριμένο σχίσμα σε αυτά τα χαρακτηριστικά: αντιμνημονιακότητα-«να καούν τα κάρβουνα», δραχμή και αντι-Ευρώπη. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που θα έδιναν ...λόγο ύπαρξης στο συγκεκριμένο σχίσμα, που θα του έδιναν αξιώσεις αποσχισμένου σκέλους της μεγάλης «παράταξης δεξιότερα του κέντρου» και όχι απλώς προσωποπαγούς κομματιδίου ή μικρού πολιτικού «χώρου». Του Γιώργου Καρατζαφέρη θα μπορούσε να του είχε έρθει «λαχείο» και να είχε κληρονομήσει την απόσχιση, αλλά είχε εκ των προτέρων χάσει κάθε αξίωση και δυνατότητα για κάτι τέτοιο υπερψηφίζοντας το πρώτο Μνημόνιο με τον τρόπο που το υπερψήφισε και με την ρητορική με την οποία το επένδυσε. Οπότε η απόσχιση ήταν «ορφανή», και ανέμενε αυτόν που θα την πραγματώσει και θα την οργανώσει.
Όμως, ο Πάνος Καμμένος και δεν θέλησε και δεν μπορούσε για να πούμε την πικρή αλήθεια. Δημιουργήθηκε ένα κόμμα, αλλά φοβήθηκε να εκφράσει πολιτικάακριβώς αυτά που κλήθηκε να εκφράσει, αυτά που θα έδιναν λόγο ύπαρξης στην απόσχιση: την αντιμνημονιακότητα ως δραχμικό πόθο και ως οξεία ανιπαράθεση με την Ευρώπη. Έτσι περιορίστηκε τελικά σε ένα λόγο καταγγελτικό αποκλειστικά του Σαμαρά και η μοναδική “επιτυχία” του ήταν ότι στέρησε την αυτοδυναμία της ΝΔ Η θέση του κόμματος ήταν θεωρητικά υπέρ του Ευρώ (κι ας παίχθηκε και η παράσταση «Καλωσήρθε το δολλάριο» προ ολίγου καιρού) και με γκρίνια, τελικά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης – κι ας κυκλοφορούν διάφορες αλλόκοτες απόψεις περί των θεμάτων αυτών στους κόλπους του κόμματος. Έτσι, τελείως απλά, το κόμμα έχασε τον πολιτικό λόγο της ύπαρξής του, και έμειναν απλώς οι μωροφιλοδοξίες, οι συναισθηματικές εκρήξεις, οι ρητορικές πομφόλυγες, η ατολμία των ψηφοφόρων να μεταναστεύσουν πολιτικά και τα στελέχη που παίρνουν τη σκιά τους για το μπόι τους.
Παρά την απώλεια του πολιτικού λόγου της ύπαρξής του, το κόμμα θα μπορούσε να επιτύχει μια επίπλευση για εκτενές χρονικό διάστημα αν η ποιότητα των στελεχών του το επέτρεπε. Όμως, και εδώ επήλθε καταστροφή: υπήρξαν τρεις «φυλές» στελεχών, καμία από τις οποίες δεν βοηθούσε για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Από την μία, κάποια «κορυφαία στελέχη» του κόμματοςμε φιλοδοξίες ασυμμάζευτες, απολύτως ασύμμετρες των πραγματικών ικανοτήτων τους (θυμάστε την αλήστου λήθης συνέντευξη, όπου ο Χρ. Ζώης «θα διεκδικούσε την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας» αν γινόντουσαν εκλογές;) δεν μπορούσαν παρά να δυσφορούν και να δυσλειτουργούν κάτω από την αναιμική ηγεσία του Πάνου Καμμένου. Η δυσφορία μεγεθύνεται όταν δεν υφίσταται καν βουλευτική έδρα. Από την άλλη, πρώην βουλευτές δευτέρας και τρίτης (ενίοτε και τετάρτης) διαλογής της Νέας Δημοκρατίας που κατάφεραν να εκλεγούν με το κόμμα Καμμένου, στο στόμα των οποίων η επαναστατική ρητορική του «δε χαρίζω κάστανα» ακούγεται απλώς γελοία – διότι δεν γνωρίζω αν τα συγκεκριμένα στελέχη έχουν μέλλον, πάντως έχουν σίγουρα παρελθόν. Και στη γωνία, νέα στελέχη από την κοινωνία, τα οποία όμως δεν κατάφεραν να υπερβούν τον σκόπελο της γραφικότητας (βλ. κασσετοφωνάκι Χαϊκάλη) και να ενηλικιωθούν πολιτικά ως κοινοβουλευτικοί πλέον άνδρες και γυναίκες.
Δεν έχεις πολιτικό λόγο ύπαρξης, και δεν έχεις και στελέχη. Υπάρχει ελπίδα; Ναι! Αν ο πρόεδρος του κόμματος είναι μια προσωπικότητα που μπορεί να κρατήσει στιβαρά το πηδάλιο. Όμως, ο Πάνος Καμμένος σαφέστατα δεν επαρκεί για να διατηρήσει προσωποπαγές κόμμα, υστερεί πασιφανώς. (Να σημειωθεί ότι αυτό δεν είναι κατ΄ ανάγκην κακό: στις ικανότητες που πρέπει να έχει ένας καλός βουλευτής δεν συμπεριλαμβάνεται η επιτυχής δημιουργία προσωποπαγούς κόμματος). Αυτή η υστέρηση γίνεται κωμική ή εξοργιστική όταν μεταμορφώνεται σε ρητορική τύπου «κρατάω στα χέρια μου επιταγή εκατομμυρίων από τον Πούτιν», ή στην προσπάθεια να καταδειχθεί ψεύτης και απατεώνας ο… Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Πέραν όμως από τα προσωπικά λάθη και την προσωπική ανικανότητα, η ίδια η στρατηγική του κόμματος απεδείχθη ανύπαρκτη: απλώς συνέχισε τον προεκλογικό καταγγελτικό λόγο και μετά τις εκλογές, χωρίς να αξιώνει να συνεισφέρει κάτι παραπάνω στην κοινοβουλευτική και πολιτική ζωή του τόπου.
Κακοί Γερμανοί, τραπεζίτες που πίνουν το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας, chemtrails κι Άγιος ο Θεός. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, «διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου»: η βάση του κόμματος τριχοτομείται και αποδρά, καθ’ ότι το κόμμα λειτούργησε απλώς ως ένας ενδιάμεσος σταθμός επαναπροσδιορισμού, ένα σύντομο πολιτικό «καθαρτήριο πυρ» πριν την τελική κατάληξη. Έτσι, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» έμειναν ουσιαστικά χωρίς βάση και από κόμμα «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» κατέληξαν κόμμα… «ανεξαρτήτως Ελλήνων», ακόμα κι αν συναισθηματισμοί ψηφοφόρων καθώς και η βραδύτητα των αντανακλαστικών καθιστούσε ένα σεβαστό ποσοστό διατηρήσιμο στις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις και επιβράδυνε την τριχοτόμηση της τρίχας. Η τριχοτόμηση θα επιταχυνθεί με τις εσωκομματικές εξελίξεις κατάρρευσης, οπότε η πληρότητά της θα αποτυπωθεί και δημοσκοπικά στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Πάει κι αυτό το «νέο παλιό κόμμα», όπως θα εξαφανιστούν μεσοπρόθεσμα και όλοι οι πολιτικοί οργανισμοί, παλιοί και καινοφανείς, που δεν έχουν τίποτα να πουν στην νέα πολιτική κατάσταση που σιγά σιγά διαμορφώνεται στην Ελλάδα. Χους ει και εις χουν απελεύσει… Τί είμαστε, ένα τίποτα, ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης, σε δυο μέτρα γης καταλήγουμε και τα ρέστα. Το μεγάλο πρόβλημα πλέον το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, καθ’ ότι πρόκειται να εκλείψει ο μοναδικός «σίγουρος» υποψήφιος κυβερνητικός εταίρος του, ο οποίος παρά τις εκατέρωθεν γκρίνιες για τον ετοιμαζόμενο παρά φύσιν γάμο ήταν, τουλάχιστον, υπαρκτός εκλογικά και κοινοβουλευτικά. Εξετάζοντας το ζήτημα του χρόνου, ο Αριστοτέλης καταλήγει ότι ο χρόνος είτε δεν υφίσταται καθόλου, είτε υφίσταται μόλις και αμυδρώς (ἢ ὅλως οὐκ ἔστιν ἢ μόλις καὶ ἀμυδρῶς: Φυσικά 217b 32-33). Εξετάζοντας το κόμμα των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων», αδυνατούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό συμπέρασμα…
antinews.gr
