Με αφορμή την πρόσφατη αναγνώριση και Αγιοκατάταξη του Οσίου Γέροντος
ημών Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, θεωρώ επίκαιρο και ωφέλιμο για όλους να
καταθέσω και να προσθέσω κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι μαρτυρίας, ανάμεσα σε
χιλιάδες άλλους ανθρώπους που τον γνώρισαν και τον συναναστράφηκαν.
Το 1991, λίγο καιρό μόλις πριν επιλέξει να φύγει ο Γέροντας για το Άγιο
Όρος όπου και εκοιμήθη Οσιακά, άρπαξα μια ευκαιρία που μού δόθηκε και επισκέφτηκα
το Ησυχαστήριο του στον Ωρωπό αν και δεν έτρεφα πολλές ελπίδες ότι θα τον
έβλεπα έστω και λίγο, γιατί είχα ακούσει επανειλημμένως στο παρελθόν για τις
ορδές των προσκυνητών που επιζητούσαν να τον δουν - αλλά συνήθως ο Θεός μου
έκανε το χατίρι σε τέτοιες περιπτώσεις. Φτάνοντας διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν
είχε πολύ κόσμο, ίσως ήταν όλοι κι όλοι, 15-20 άνθρωποι. Έπαιζε ρόλο, προφανώς,
οι αποθαρρύνσεις των μοναχών ότι ο Γέροντας δεν βλέπει κόσμο λόγω των βαριών
του ασθενειών του. Για το ίδιο μας προϊδέασαν, άλλωστε, και μόλις
συγκεντρωθήκαμε σε ένα χώρο σαν αρχονταρίκι. Εκεί, περιμέναμε περίπου μισή ώρα
ώσπου μία εκ των μοναχών μας είπε ότι ο Γέροντας είχε λίγο κουράγιο να δει
όσους ήταν εκεί για λίγο, δίνοντας όμως έμφαση παρακλητικά στο ‘λίγο’.
Θυμάμαι ότι μπαίναμε ανά ομάδες των 4-5 ανθρώπων στο κελί του και εγώ
τραβήχτηκα ώστε να
