Σημειολογία για δυνατούς λύτες ή απλώς κουτόχορτο για καθυστερημένους ψηφοφόρους;
Στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ομπάμα είχε απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης πριν καλά-καλά συμπληρωθούν εννιά μήνες από την ορκωμοσία του, ενώ η υποψηφιότητα του για το βραβείο είχε τεθεί λίγες μόνο ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του το 2009!
Αυτή την εβδομάδα κλείνουν δώδεκα χρόνια από την δύστυχη κατάρριψη των Δίδυμων Πύργων του WTC, όσα και από την έναρξη της παγκόσμιας πολεμικής καμπάνιας των ΗΠΑ για την καταπολέμηση της τρομοκρατικής οργάνωσης ΑΛ-Κάιντα η οποία, υποδείχθηκε και ονοματίστηκε επανειλημμένως, σαφώς και σθεναρώς από τον Μπους και τον Ομπάμα, ως η υπεύθυνη για χιλιάδες θανάτους Αμερικανών, και μη, πολιτών από τα εκατοντάδες τρομοκρατικά χτυπήματα της ανά τον κόσμο.
Την ίδια, λοιπόν, στιγμή που οι πολίτες των ΗΠΑ και οι πολιτικοί τους θα πρέπει να ξαναθυμηθούν το θλιβερό πρόσφατο συμβάν της 11 Σεπτεμβρίου του 2001 όταν σπιλώθηκε και καταρρακώθηκε όσο ποτέ άλλοτε μετά το Πέρλ Χάρμπορ η εθνική υπερηφάνεια των ΗΠΑ από την τρομοκρατική οργάνωση Αλ-Κάιντα, ο Πρόεδρος τους με τους "φίλους του", ο οποίος έχει βραβευτεί, σκανδαλιστικά και προκατα-βολικά με το Νόμπελ Ειρήνης, έχει ετοιμαστεί πλήρως για το ξεκίνημα ενός νέου και παντελώς διφορούμενου πολέμου με τη Συρία, ενισχύοντας -και επίσημα πλέον- τον λεγόμενο Συριακό Απελευθερωτικό Στρατό που τον αποτελεί ο πλέον θανάσιμος και ορκισμένος εχθρός των ΗΠΑ, η ίδια η ΑΛ-Κάιντα!
Όταν ο Ομπάμα θα σταθεί αυτήν την εβδομάδα στο "Σημείο Μηδέν" (Ground Zero) της Ν. Υόρκης
για να τιμήσει τους χιλιάδες νεκρούς των θυμάτων της 9/11 από την Αλ-Κάιντα, θα πρέπει να συνδέσει, όσο πειστικά νομίζει, στους πολίτες και το Κονγκρέσο, τους λόγους που ενώ τα τελευταία δώδεκα χρόνια οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τόσους πολέμους στη Μ. Ανατολή για να πιάσουν την Αλ-Κάιντα, τώρα θα την υποστηρίξουν στρατιωτικά και επίσημα στη Συρία (ήδη εδώ και καιρό οι ΗΠΑ και "οι φίλοι τους" την στηρίζουν παραστρατιωτικά και ανεπίσημα), αδιαφορώντας για το αν θα προκαλέσουν πολεμικές αλυσιδωτές αντιδράσεις με όλες τις χώρες της περιοχής και τους υποστηρικτές τους.
Πρόκειται για ένα θέατρο του παραλόγου σκηνοθετημένο από τους νεο-συντηρητικούς (neocon) Δημοκρατικούς "μωρούς που βούλονται (μετά μανίας) απολέσαι" οι οποίοι απλά τώρα πρέπει να εξοφλήσουν και αυτοί τις χάρες των μεγάλων υποστηρικτών τους μέσω της ερασιτεχνικής εφαρμογής της ρεάλ πολιτίκ σκέψης που τους διακατέχει.
Ακόμα, όμως, και ο μέσος κεντροαμερικανός, που με όλο το συμπάθειο, θεωρείται από τους λιγότερο έξυπνους πολίτες αυτού του κόσμου -και το έχει αποδείξει στο παρελθόν- έχει αρχίσει να αμφιβάλλει για την ποιότητα του κουτόχορτου που, με περισσή έπαρση και αλαζονεία, προσπαθούν να τον ταΐσουν τελευταία ο Λευκός Οίκος και οι τριγράμματες, μυστικές ή όχι, υπηρεσίες των ΗΠΑ. Είναι κι αυτό κάτι το ενθαρρυντικό αλλά δεν ξέρουμε αν είναι κάτι το αρκετό.
Το γιατί ο Ομπάμα δεν άρχισε αυτόν τον πόλεμο πριν τις αμερικανικές εκλογές για τη δεύτερη θητεία του, φάνηκε τώρα. Διότι αυτή τη φορά, οι ψήφοι θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να εκβιαστούν με τόσα αμφιλεγόμενα στοιχεία και αντιλεγόμενα προφανή επιχειρήματα. Τώρα, ο κάτοχος του Όσκαρ ε,ε,ε, συγνώμη του Νόμπελ Ειρήνης, δεν έχει να ανησυχεί για την επανεκλογή του γιατί αυτή δεν θα υπάρξει ποτέ και δεν τον σταματάει κανένα πολιτικό κόστος, γιατί ο Ομπάμα και οι σύμβουλοι του δεν θα έχουν συνέχεια στον Λευκό Οίκο -αν και για τους δεύτερους κρατώ μία επιφύλαξη. Έτσι, είναι ελεύθεροι τώρα να δημιουργήσουν το χάος που τους υπαγορεύεται και να εξυπηρετήσουν αγόγγυστα τα παγκομιοποιημένα και νεοταξικά συμφέροντα του οράματος που έχουν για την λεγόμενη Νέα Εποχή.
Δεν είναι, βέβαια, ο Ομπάμα ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος κυβερνήτης μιας εφήμερης υπερδύναμης που επειδή τη βλέπει σε σοβαρή αστάθεια λόγω άλλων δυνάμεων που αποκτούν παγκόσμια ενεργειακή, πολιτική και στρατιωτική επιρροή όπως η Κίνα και η Ρωσία, λόγω οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει (βλ. εκτίναξη του ορίου δημοσίου χρέους με κίνδυνο στάσης πληρωμών, εκτίναξη εμπορικού ελλείμματος κτλ.) και λόγω των σκανδάλων εξουσίας που την έχουν εκθέσει παγκοσμίως ακόμα και στους συμμάχους τους (βλ. Μάνινγκ, Σνόουντεν, κτλ.), θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα γενικό χάος με το οποίο θα απασχοληθούν όλοι, φίλοι και αλλόφυλοι, ώστε να στραφεί η προσοχή του κόσμου αλλού ενώ θα επιδιώκει με όλα τα μέσα τον επαναπροσδιορισμό όλων των συσχετισμών υπέρ των ΗΠΑ.
Οψόμεθα αλλά και φοβόμεθα για το αποτέλεσμα...
Ικάριος Ζήδρος
