Τελικά το γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή μας έχει περισσότερες αφανείς πτυχές με βαθύτερες γεωπολιτικές αιτιάσεις και αναφορές, λαμβανομένου υπ’όψιν ότι η αναγέννηση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης υπό την μορφή μιας νέας κοινοπολιτείας κρατών, όπως η Ένωση της Ρωσίας, της Λευκορωσίας και του Καζακστάν αποτελεί πλέον αναμφισβήτητο γεγονός.
Εν αναμονή βέβαια της ένταξής τους στην Ευρασιατική Ένωση, είναι αρκετές χώρες, όπως η Ουκρανία, το Τατζικιστάν, η Γεωργία και το Κιργιστάν, κράτη τα οποία εάν τελικά ενταχθούν στην Ευριασιατική Ένωση, θα προσδώσουν σε αυτήν, γεωπολιτικό κολοσσιαίο “μέγεθος”, ίσως μοναδικό, ανά τον Κόσμο.
Ο Ρώσος πρόεδρος κ. Ντμίτρι Μεντβέντεφ και οι ομόλογοί του, της Λευκορωσίας κ. Αλεξάντερ Λουκασένκο και του Καζακστάν κ. Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ, υπέγραψαν στη Μόσχα την «Διακήρυξη για την Ευρασιατική Οικονομική Ολοκλήρωση», ανακοίνωσε το Κρεμλίνο στις 10 Δεκεμβρίου 2012.
«Το έγγραφο ...αποτελεί το επόμενο στάδιο της διαδικασίας ολοκλήρωσης, του ενιαίου οικονομικού χώρου, ο οποίος συστάθηκε σύμφωνα με τους κανόνες και τις αρχές του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και θα είναι ανοικτός σε νέα μέλη», διευκρινίζει το Κρεμλίνο.
Η ανακοίνωση αυτή του Κρεμλίνου έλυσε πολλές απορίες μου σε ότι αφορά κάποιες “κινήσεις” των Ρώσων αλλά και των Δυτικών, οι οποίες είδαν το φώς της δημοσιότητας, και οι οποίες στην αρχή μου φαινόταν ανεξήγητες, θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.
Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης μας, αυτό και μόνον το γεγονός είναι ικανό να προκαλέσει “αντιδράσεις” και συγκρούσεις “κοσμογονικές”. Διότι η ίδρυση ενός οικονομικού κολοσσού με προοπτική να εξελιχθεί και σε στρατιωτικό κολοσσό με σοβαρή παγκόσμια γεωπολιτική επιρροή, είναι ένα γεγονός το οποίο, τουλάχιστον, δεν “περνά” απαρατήρητο από τούς διεθνείς “παίκτες”.
Είναι ένα “παιχνίδι” ευρύτερων γεωπολιτικών ισορροπιών και ανακατατάξεων το οποίο θα επηρεάζει κάθε οικονομική δραστηριότητα για τα επόμενα εκατό (100) τουλάχιστον χρόνια ολόκληρο τον πλανήτη.
Άς δούμε όμως τα πράγματα από την “αρχή”. Στις αρχές Οκτωβρίου 2011, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας κ. Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε την πρόθεσή του να προωθήσει την ίδρυση μιας «Ευρασιατικής Ένωσης».
Η πρόταση για την δημιουργία της Ευρασιατικής Ένωσης ήρθε ένα χρόνο μετά την δημιουργία μιας Τελωνειακής Ένωσης μεταξύ της Ρωσίας, της Λευκορωσίας και του Καζακστάν (τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουλίου 2010), ενώ έχει αποφασιστεί επίσης η λειτουργία Κοινής Οικονομικής Ζώνης από την 1η Ιανουαρίου 2012.
Ο οργανισμός αυτός θα εδημιουργείτο από τη Ρωσία και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και θα αποτελούσε, κατά κάποιο τρόπο, ανταγωνιστή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η κοινοπολιτεία της Ευρασιατικής Ένωσης είναι ένας Κοινός Οικονομικός Χώρος, ένας οικονομικός συνασπισμός κρατών παρόμοιος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και αποτελεί τον προάγγελο μιας ομοσπονδίας κρατών.
Οι πρωτοβουλίες αυτές του κ. Βλαντιμίρ Πούτιν, αποτελούν μέρος μιας σειράς παρόμοιων δράσεων, οι οποίες εντάσσονται στα πλαίσια της προσπάθειας της Ρωσίας να «αναδιοργανώσει» και να “επαναδιατάξει” το χώρο της, δηλαδή το “στρατηγικό” περιβάλλον της.
Η Συνθήκη δημιουργίας της Ευρασιατικής Οικονομικής Κοινότητας, η οποία υπεγράφη στις 10 Οκτωβρίου 2000 μεταξύ της Ρωσίας και των άλλων πέντε χωρών της πρώην ΕΣΣΔ απετέλεσε τον “προπομπό” της Ευρασιατικής Ένωσης.
Η γεωγραφική έκταση αυτού του ιδιόμορφου οικονομικού συνασπισμού ξεκινά από την Πολωνία και φτάνει έως τον Ειρηνικό Ωκεανό. Τό εάν αυτός ο οικονομικός συνασπισμός ή αλλιώς ο Κοινός Οικονομικός Χώρος αποτελέσει το αντίβαρον της ΕΕ στην περιοχή της Ευρασίας μένει να το δούμε και στην “πράξη”.
Ο κ. Β.Πούτιν στις 21 Δεκεμβρίου 2012, θα εμφανισθεί στην Δύση ως εκπρόσωπος μιας μεγάλης ένωσης κρατών υπό την ρωσική ομπρέλα.
Ο πρόεδρος της Ρωσίας και επικεφαλής της Ευρασιατικής Ένωσης κ. Βλαντιμίρ Πούτιν, θα προσέλθει λοιπόν, στις Βρυξέλλες για τη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ-Ρωσίας, ως εκπρόσωπος της Ευρασιατικής Ένωσης, αφού θα εκπροσωπήσει και την Λευκορωσία και το Καζακστάν, ως έναν ενιαίο οικονομικό χώρο με τη Ρωσία.
Η σύνοδος ΕΕ-Ρωσίας είναι η δεύτερη για φέτος, ενώ στην πρώτη στην Αγία Πετρούπολη τον Ιούνιο ο κ. Β. Πούτιν έθεσε τις προϋποθέσεις για την υπογραφή μιας νέας βασικής συνθήκης μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ.
Ιστορικά αυτή η προσπάθεια της Ρωσίας, η ίδρυση ενός Οικονομικού κατάρχάς Συνασπισμού, ξεκινά περίπου το 2000 και έκτοτε έως και σήμερα, οι κινήσεις από τους γεωπολιτικούς αντιπάλους της στην παγκόσμια σκακιέρα είχαν ως μοναδικό στόχο την αποτυχία αυτού του σχεδίου.
Άλλωστε η δήλωση της κ. Κλίντον περί αυτού, “Παρεμπόδιση με κάθε μέσον αναδημιουργίας του πρώην σοβιετικού χώρου”, όπως επίσης και η δήλωση του γραμματέα του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας και πρώην αρχηγού της FSB, κ. Νικολάι Πάτρουσεφ, ο οποίος υποστήριξε πως "Καταγράφουμε προσπάθειες από κάποιους κύκλους για να πυροδοτήσουν ένα δεύτερο κύμα “χρωματιστών” επαναστάσεων σε πρώην σοβιετικές δημοκρατίες", περιγράφουν αυτό το οποίο γινόταν και γίνεται πίσω απο τα “χαμόγελα” και τις “δηλώσεις”.
Επιμένω όμως να αναφέρομαι στο έτος 2000, κατά το οποίο ξεκίνησε θεωρητικά η δημιουργία αυτής της ίδρυσης της Ευρασιατικής Ένωσης.
Η εκκίνηση αυτού του σχεδιασμού εκ μέρους της Ρωσίας είχε και έχει προφανώς “ενοχλήσει” αρκετούς, και βέβαια το ΠΕΔΙΟΝ εις το οποίον ανεπτύχθη ο “πόλεμος” της επιτυχίας-αποτυχίας αυτού του εγχειρήματος της Ρωσίας, ήταν κάθε γεωπολιτικά ευαίσθητη περιοχή γειτνιάζουσα με την Ρωσία ή έχοντα κυρίαρχα πρωτογενή γεωπολιτικά συμφέροντα η Ρωσία, κατ’αρχάς, και τέτοια (γεωπολιτικά ευαίσθητη γειτονιά) είναι και η δική μας.
Το 2004 εκλέγεται ώς πρωθυπουργός της Ελλάδος ο κ. Κ. Καραμανλής και προωθεί ώς στρατηγική επιλογή της Ελλάδος την κατασκευή του αγωγού “Μπουρκάς-Αλεξανδρούπολης”, με κύρια αντισυμβαλλόμενη χώρα την Ρωσία, δηλαδή την υπό σύσταση Ευρασιατική Ένωση.
Τί σήμαινε ο αγωγός αυτός για την οικονομία της Ελλάδος, και τί σήμαινε για τα γεωπολιτικά συμφέροντα της υπό σύσταση Ευρασιατικής Ένωσης ;;;
Ο αγωγός αυτός για τον οποίον έγινε πολύ “κουβέντα”, ποτέ όμως δεν εδόθη, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, η πραγματική διάσταση της επιλογής αυτής απο την τότε Ελληνική κυβέρνηση.
Ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, θα μετέφερε φυσικό αέριο από την Ρωσία δια μέσου της Βουλγαρίας (Μπουργκάς) στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Αναγορεύοντας κατ’αυτόν τον τρόπο την Αλεξανδρούπολη και ευρύτερα την Θράκη ώς περιοχή μεγάλου οικονομικού ενδιαφέροντος, αυξάνοντας συγχρόνως την γεωπολιτική της “αξία”, δημιουργώντας ένα σοβαρό “αντίβαρο” στην Κωνσταντινούπολη, μία νέα ενεργειακή και γεωπολιτική “οδό”.
Η Αλεξανδρούπολη θα αποτελούσε σημείο εφοδιασμού φυσικού αερίου και ίσως και Ρωσικού πετρελαίου πρός την Δύση, αλλάζοντας τον γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής, υποβαθμίζοντας κατ’αυτόν τον τρόπο την αντίστοιχη “αξία” της Κων/πολης, ανάλογα και η Ρωσία αποκτούσε ένα σοβαρό “πλεονέκτημα” το οποίο όμως λειτουργούσε “πολλαπλασιαστικά” για την υπό σύσταση Ευρασιατική ένωση.
Βέβαια η Θράκη δεν ήταν τότε περιοχή “υπό έλεγχο” από διάφορα Εθνικά ή ευρύτερα οικονομικά συμφέροντα και επομένως τα “οφέλη” θα ήταν Εθνικά για την Ελλάδα, όχι Ιδιωτικά, όπως έκτοτε γίνεται προσπάθεια να γίνουν με τίς εφαρμογές των διαφόρων μορφών ΕΟΖ στην περιοχή της Θράκης.
Δηλαδή τον πλήρη διαχωρισμό και εδαφικά της Θράκης εκτός από τον οικονομικό “κορμό” της χώρας, όπως προανέφερα σε χθεσινό μου άρθρο περί ΕΟΖ.
Έπρεπε επομένως(!!!), πάση θυσία, να ακυρωθεί η εφαρμογή του σχεδίου κατασκευής του Αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης διότι ουσιαστικά συνέδραμε οικονομικά και όχι μόνον, στην ενίσχυση της υπό σύσταση, τότε, Ευρασιατικής Ένωσης και άλλαζε το γεωπολιτικό status αυτής της πολύ ευαίσθητης περιοχής εις βάρος των Δυτικών, των “πραγματικών” ιδιοκτητών της περιοχής.
Τα αποτελέσματα της αντίδρασης των Δυτικών είναι εν ολίγοις γνωστά σε ότι αφορά τον κ. Κ. Καραμανλή και την κυβέρνησή του, με την εγκατάσταση του “σοσιαλ(η)στή” πρωθυπουργού ΓΑΠ, ώς θεματοφύλακα των συμφερόντων της Δύσης.
Απο την στιγμή κατά την οποίαν η Δύση αντελήφθη την προσπάθεια ίδρυσης ανάλογης Ένωσης της Σοβιετικής, από την Ρωσία, ήταν επόμενο να αντιδράσει σχεδιασμένα και μεθοδικά, προσπαθώντας κατ’αρχάς να “παρασύρει” την Ρωσία σε έναν πόλεμο εξαντλήσεως και συνεχούς “αιμορραγίας” της, οικονομικής και στρατιωτικής, εν προκειμένω, σε μία περιοχή στην οποίαν η Ρωσία δεν θα μπορούσε να μήν αντιδράσει, δεν θα μπορούσε να μήν εμπλακεί, στην Συρία.
Στην περιοχή στην οποίαν η Ρωσία έχει την μοναδική της στρατιωτική ναυτική βάση σε ολόκληρη την Ν.Α. Μεσόγειο και αποτελεί την “παρουσία” της στον χώρο της Μ.Ανατολής, επομένως η όποια πρόκληση δεν θα έμενε αναπάντητη εκ μέρους της.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα για ποιόν λόγο η Συρία του Μπασάαρ Αλ Άσαντ στοχοποιήθηκε από τούς Δυτικούς, η απάντηση ήρθε νωρίτερα απ’ότι περίμενα, αυτή την φορά απο την Ρωσία, εξ αιτίας του αντιπερισπασμού των Δυτικών στην Ρωσία, ώς αντίδραση στην ίδρυση της Ευρασιατικής Ένωσης.
Η αντίδραση των Δυτικών κλιμακώνεται ανάλογα με την αυξανόμενη γεωπολιτική αξία της παρουσίας πλέον της Ευρασιατικής Ένωσης, ενός γεωπολιτικού κολοσσού, στην Μ. Ανατολή.
Η φράση της κ. Κλίντον “Παρεμπόδιση με κάθε μέσοναναδημιουργίας του πρώην σοβιετικού χώρου” εμπεριέχει κινδύνους της παγκόσμιας ασφάλειας, ειδικά όταν δεν προσδιορίζεται το μέτρο του “με κάθε μέσο”.
Τέλος Α' Μέρους
