Σήμερα συναντούμε συχνά μεγάλο αριθμό οινο-«πνευματικών» ανθρώπων, συγγραφέων κτλ. που έχουν ασχοληθεί με τον χριστιανικο-πολιτικό χώρο και πιστεύουν πως ο Χριστιανισμός ξέφυγε, δήθεν, της πορείας του από αρκετά νωρίς. Αυτή η άποψη χρησιμοποιείται, ως πρώτη ύλη, για να χτιστεί η αντίληψη περί ενός «ιστορικού Ιησού». Αυτή η αντίληψη υποστηρίζει, επίσης, ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουν οι διάφορες «προσθήκες και στρεβλώσεις» που δέχθηκε η Χριστιανική Πίστη από την «Εκκλησία και του παπάδες». Είναι κάτι που έρχεται σε ευθεία και μεγάλη αντίθεση με τη πραγματική Χριστιανική Παράδοση.
Στην αρχή, μια ντουζίνα δεκαετίες πριν, είχε δημιουργηθεί έντεχνα και προσεκτικά η δημιουργία ενός τέτοιου «ιστορικού Ιησού», κυρίως από τον φιλελεύθερο και ουμανιστικό χώρο και από αποσχηματισμένους καθολικούς ή προτεστάντες ιερείς τύπου Ρενάν. Αργότερα, προωθήθηκε ένας νέος «ιστορικός Ιησούς», με βάση τις μαρξιστικές, χουλιγκανικές και επαναστατικές ιδέες. Σήμερα, επιστρατεύονται Πανεπιστημιακοί Ερευνητές πάσης φύσεως και ειδικότητας, ευφάνταστοι σεναριογράφοι και πολυχρηματοδοτούμενοι σκηνοθέτες του Χόλυγουντ (της πόλης που φέρει το όνομα του Τίμιου Ξύλου του Χριστού…) για να ανακαλύψουν νέα αλλά «παλαιά» ευαγγέλια, κομματάκια πεπαλαιωμένων χαρτιών που έχουν φράσεις που ανατρέπουν «αυτά που ξέραμε μέχρι σήμερα» κτλ. Οι σκοποί αυτής της τακτικής, η οποία αναπροσαρμόζεται κάθε τόσο, είναι πολυσχιδείς και τους αναφέρω παρακάτω.
Κατ’ αρχάς, οι άνθρωποι, αδυνατούν να αφοσιωθούν σε αυτόν τον «Ιησού», διότι δεν είναι κάτι το πραγματικό, επειδή ο κάθε ένας… «ιστορικός Ιησούς» αποτελεί τελικά κάτι το ανιστόρητο, το παραπλανητικό και το διαχωρίσιμο από εκείνα που οι Γραφές αναφέρουν (τις οποίες ο πραγματικός Ιησούς μας είπε να ερευνάμε και δεν έχουν αποκρύψει τίποτε ακόμα και τα σκάνδαλα). Ποιο είναι, όμως, το κόλπο; Απλά, το ότι η κάθε νέα έκδοση της ιδέας ενός «ιστορικού Ιησού» βασίζεται πάνω στις Γραφές, αλλά… μόνο πάνω σε εκείνα τα σημεία τους όπου, κάποιες φορές όταν απομονώνονται και κάποιες άλλες όταν υπερτονίζονται, μπορούν και δημιουργούν έναν «Φωτισμένο» τρόπο σκέψης στους αποδέκτες, που ενώ δεν αξίζει τίποτα, είναι όμως αρκετά ικανός να παράγει νέους Καζαντζάκιδες, Ανδρουλάκηδες και Dan Brown στους φθινοπωρινούς και τους ανοιξιάτικους καταλόγους των βιβλιοπωλείων.
Δεύτερο κόλπο. Κάθε νέος «ιστορικός Ιησούς» ακολουθείται από μία περίεργη θεωρία που, υποτίθεται, ότι Εκείνος έχει διακηρύξει... Παραμένει, βέβαια, πάντα ένας «μεγάλος και σημαντικός άνθρωπος» -με την κοσμική έννοια της λέξης – κάποιος, με τη μορφή αγύρτη, ο οποίος κινείτο μεταξύ φυγόκεντρων και ανισόρροπων ιδεών κατέχοντας, όμως, την πανάκεια. Εν τω μεταξύ, όμως, αποσπάται εντελώς και διόλου τυχαία η προσοχή μας από το, Ποιος ήταν Εκείνος καθώς και από το, Τι έκανε Εκείνος. Δηλαδή, στην αρχή παρουσιάζεται σαν έναν σοφός διδάσκαλος, αλλά αμέσως μετά αποσιωπώνται οι μεγάλες διαφορές που έχουν οι λόγοι Του, από εκείνους των άλλων μεγάλων δασκάλων της ηθικής. Αυτό γίνεται σκοπίμως, ώστε οι άνθρωποι να μην προσέχουν το γεγονός πως, όλοι οι μεγάλοι διδάσκαλοι στέλνονται από τον Θεό, όχι για να μας πληροφορήσουν αλλά για να μας θυμίσουν και να μας ξαναθέσουν τις αρχέγονες αλήθειες μπροστά μας, ενώ κάποιοι προσπαθούν πάντα να τις αποκρύπτουν. Π.χ., ενώ οι άνθρωποι δημιούργησαν τους Σοφιστές και τη σχολή τους, ο Θεός έστειλε τον Σωκράτη για να τους αποστομώσει και να καταστεί ένας ουσιαστικός προ-απόστολος Του.
Τρίτον, η δημιουργία νέων θεωριών για τον Ιστορικό Ιησού, στοχεύει στην καταστροφή της αφοσίωσης στον Πραγματικό. Στόχος όλων αυτών των «φωτισμένων» είναι να αντικατασταθεί η αληθινή παρουσία του Χριστού στην ζωή μας, που βιώνουμε μέσω της προσευχής και της λειτουργικής ζωής (ειδικά τη Μεγάλη Εβδομάδα), με μία απόμακρη, σκιώδη και αδέξια φιγούρα που μιλούσε μία παράξενη γλώσσα και έζησε πριν από πολλούς, πολλούς αιώνες -μια τέτοια φιγούρα, στην ουσία, δεν μπορεί να λατρευτεί. Αντί να λατρεύεται, λοιπόν, ο Πλάστης από το πλάσμα Του, στόχος τους είναι να βλέπουμε απλά έναν αρχηγό που επιδοκιμάζεται από τους οπαδούς του και τελικά κάποιον που διακρίθηκε κάποτε και απλά ή ρομαντικά σήμερα θα επευφημείται από μερικούς λόγιους.
Τέταρτη και τελευταία παγίδα. Μία τέτοια θρησκευτική αντίληψη σχετικά με τον Ιησού, είναι λανθασμένη ιστορικώς για έναν ακόμη λόγο: κανένα έθνος και σχεδόν κανένας άνθρωπος από μόνος του δεν πλησίασε τον Θεό, επειδή απλά και μόνο μελέτησε, από ιστορικής ή εγκυκλοπαιδικής πλευράς, την ζωή του Ιησού και ας είναι γεγονός, ότι οι άνθρωποι δεν έχουμε στα χέρια μας όλα τα λεπτομερή στοιχεία της ζωής Του. Έχουμε όμως όλα όσα μας χρειάζονται και μας αφορούν πραγματικά. Οι πρώτοι άνθρωποι μετεστράφησαν προς τον Χριστό εξαιτίας συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων της ζωής Του με αποκορύφωμα την Ανάσταση και έτσι απέκτησαν θεμελιωδώς την Πίστη σ’ Εκείνον που θα τους χαρίσει και τη δική τους Σωτηρία και Θέωση. Τα «Ευαγγέλια» γράφτηκαν αργότερα, όχι για να κάνουν Χριστιανούς αλλά, για να μορφώσουν και να δυναμώσουν την πίστη εκείνων που είχαν γίνει ήδη Χριστιανοί και βίωναν τον Χριστό.
Οπότε, οι ιδέες περί του «ιστορικού Ιησού», αν και από κάποιο σημείο κι έπειτα δεν είναι τόσο επικίνδυνες όσο γελοίες φαίνονται, πρέπει πάντοτε να καταδεικνύονται και να ξεσκεπάζονται.
Όσον αφορά τη γενικότερη σχέση που διέπει, και σήμερα, το Χριστιανισμό με την Κρίση, η παρουσία ανθρώπων που η χριστιανική βιωτή τους θα διαχέεται μέσα στην πολιτική τους ζωή και θα συμβάλει στην διαμόρφωση μιας πιο δίκαιης σε όλα κοινωνίας, η οποία θα ενέπνεε τον κόσμο και θα δημιουργούσε εντυπωσιακά αποτελέσματα, αποθαρρύνεται φανερά από τα κομματικά συστήματα και αυτό αποτελεί κι ένα από τα μεγάλα αίτια της σημερινής, πνευματικής κυρίως –και όχι οικονομικής- κατάντιας• είτε έχεις λεφτά είτε δεν έχεις, πρέπει να ζεις ως «μακάριος πτωχός τω πνεύματι». Απ’ την άλλη πλευρά, όμως, ενθαρρύνεται η παρουσία ανθρώπων που χρησιμοποιούν την χριστιανική τους ιδιότητα σαν μέσο, για δικό τους όφελος, αλλά και όταν δεν συμβαίνει αυτό, σαν μέσο για το οτιδήποτε, με πρόφαση την «κοινωνική δικαιοσύνη». Το χειρότερο δε, είναι ότι εμφανίζονται άνθρωποι που θεωρούν ότι, η κοινωνική δικαιοσύνη είναι κάτι που, πάνω απ’ όλα, είναι Θεάρεστο και έτσι προβάλλουν τη Χριστιανική ιδιότητα τους (όπως κι αν την προσδιορίζουν αυτή), απλά επειδή μπορεί να σχετίζεται με την κοινωνική δικαιοσύνη. Άνθρωποι ή έθνη που νομίζουν ότι αναζωογονώντας ή διαφημίζοντας την πίστη στον Θεό, το κάνουν για να καλυτερέψουν την κοινωνία, είναι ικανοί να πιστεύσουν ότι αν υπήρχε μία σκάλα που οδηγεί στον Παράδεισο, θα μπορούσαν να τη χρησιμοποιούν για να φτάσουν και πιο γρήγορα στον τελευταίο όροφο ενός κτηρίου. Δυστυχώς, δεν είναι και εύκολο να συζητήσεις σοβαρά με ανθρώπους που διακατέχονται από τέτοιες αντιλήψεις.
Σήμερα, άκουσα κάποιον να αναφέρεται στα γραπτά ενός «χριστιανού» ποιητή, ο οποίος είχε προτείνει μία νέα, δική του, εκδοχή για τον Χριστιανισμό. «Μόνο μία τέτοιου είδους πίστη μπορεί να αντέξει στον θάνατο των παλαιών θρησκειών και στην γέννηση νέων πολιτισμών». Είναι πολύ λεπτή η χαραμάδα, δεν είναι; «Πίστεψε το αυτό, όχι γιατί είναι αληθινό, αλλά για κάποιον άλλο φιλοσοφικό λόγο». Πίστευε όχι στον ίδιο τον Χριστό αλλά στον -ισμό Του. Αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος. Αυτός είναι (ένας ακόμα) λάθος δρόμος, προσωπικός και κοινωνικός.
Το ερώτημα που έθεσε, τέτοιες μέρες, πριν από 20 αιώνες ο Χριστός στους μαθητές Του, «τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου;» το θέτει και σε έναν έκαστον από εμάς με μεγαλύτερη έμφαση: «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;» και καλούμαστε να το απαντήσουμε όλοι, κάποια στιγμή στην επίγεια ζωή μας, ακόμα και την «ενδεκάτην ώραν» πριν το δούμε απαντημένο μπροστά μας την δωδέκατη και εκπλαγούμε δυσάρεστα. όταν δεν δούμε τον Χριστό ως φιλόσοφο, επαναστάτη, μύστη, κοινωνιολόγο ή εθνικό μεσσία, αλλά πολύ απλά ως τον Μονογενή Υιό του Θεού, το Φως εκ του Φωτός, τον Θεόν Αληθινόν, τον δι’ υμάς τους ανθρώπους κατελθόντα εκ των ουρανών, τον σταυρωθέντα, παθόντα, ταφέντα και αναστάντα υπέρ υμών, τον και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης…
Καλή Ανάσταση!
Ικάριος Ζήδρος
